20 տարի տառապելուց հետո վերջապես հղիացա, բայց երեխայի ծնվելուց հետո հասկացա, որ չնայած երկար սպասված լինելուն, սխալ որոշում եմ կայացրել․․․Ահա, թե ինչու
Երկար տարիներ չէինք կարո ղանում երեխա ունենալ։ Բժիշկ ները չէին հաս կանում պատճառը․ ոչ մի ակն հայտ խնդիր չկար։ Մեր հարաբերություններում սա անդադար վեճերի առիթ էր։ Ամուսինս երազում էր մեծ ընտանիքի մասին, իսկ ես չէի կարողանում գոնե մի երեխա ունե նալ։20 տարի սպասելուց հետո՝ մենք կար ծես այլևս ուժ չունեինք պայ քարելու համար։ Ան վերջ վեճերը ստիպեցին մեզ ամուսնալուծվելու որոշում կայացնել․․․սակայն հաջորդ օրը իմացա, որ հղի եմ։
Չեմ կարող խոսքերով նկարագրել, թե մենք ինչ էինք զգում, որ քան երջ անիկ էինք։Այդ պա հին ես 38 տարեկան էի, իսկ Գևորգը՝ 45։ Ամուսինս երբեմն տխուր կատակում էր, որ այդ տարիքում շատերն արդեն պապիկ են դառնում, իսկ ինքը դեռ նոր պիտի իմանա, թե ինչ է նշանակում հայր լինել։Միայն դստերս ծնո ւնդից հետո հասկացա, թե ինչ մեծ պատա սխանատվություն է ընկել ուս երիս։ Անիի հետ զբոսնելիս նախանձով նայում էի երիտա սարդ մայրիկներին․ նրանք այնքան լավ էին խաղում երեխա ների հետ, վազվզում, իսկ ես չէի կարող հիմա անել նույնը, ինչ 20 տարի առաջ։
Ինձ մոտ հետծննդյան դեպ րեսիա սկսվեց։ Ամուսինս, ով ձևացնում էր, թե ա մեն ինչ լավ է, երբ եմն խոսում էր այն մասին, որ վախե-նում է, թե մարդիկ կարող են կարծել, որ ինքը Անիի պապիկն է։Երեխայի ծնունդից հետո չդադարեցին մեր վեճերը, պարզապես ան-ձայն դարձան, որ չարթնացնենք երեխային։5 ամիս անց մենք բաժանվեցինք։ Երևի ամուսինս հոգու խորքում համակերպվել էր այն մտքի հետ, որ երբեք երեխա չի ունենա, դրա համար էլ չկարողացավ հաղթահարել իր վախերն ու կոմպլեքսները։
Այժմ ես միայնակ եմ մեծացնում դստերս, և դա ինձ մոտ վատ չի ստացվում։Անիս արդեն 2,5 տարեկան է,մենք միասին գնում ենք հե-ծանիվ վարելու, հաճախում ենք զար գացնող խմբա կներ։Իսկ ես զղջում եմ միայն մի բանի համար․ ես գործել եմ մեծ սխալ՝ երեխա ունենալով․․․մի մարդուց, ով այդպես էլ չկարողացավ հայր դառնալ։
