<<Ես և Քրիստինան` քույրս, շատ մտերիմ ենք: Նա ինձանից ընդամենը մեկ տարով է փոքր, մենք ամեն ինչ միասին էինք անում, անգամ ծնողներս այնպես արեցին, որ երկուսս էլ սովորենք նույն դասարանում>>,֊ կիսվում էր Ժաննան։
֊Ես շատ եմ սիրում քրոջս, մենք պարզապես քույրեր չենք, մենք լավագույն ընկերուհիներ ենք, բայց վերջին մի քանի տարում մեր հարաբերությունները լարված են:
Քոլեջից հետո ես մեկնեցի հարևան քաղաք, այնտեղ լավ աշխատանք ստացա: Եթե ես հանգստյան օրերին տուն չէի գնում, քույրս էր գալիս ինձ մոտ: Բայց մեր հարաբերությունները վատացան այն ժամանակ, երբ ես սկսեցի հանդիպել Պաշայի հետ։
Ծնողներիս հետ ծանոթության ժամանակ քույրս շնորհավորում էր մեզ, թվում էր թե ուրախ է ինձ համար, բայց օրեցօր նա ավելի էր լարվում իմ նկատմամբ։
Այն բանից հետո, երբ Պաշան ինձ առաջարկություն արեց, քույրս ցնցվեց, ես մտածեցի, որ նա աչք է դրել իմ փեսացուի վրա և որոշեցի անկեղծորեն խոսել նրա հետ: Քրիստինան ասաց, որ իմ փեսացուն իրեն չի հետաքրքրում, ուղղակի նա վախենում է, որ մենք այլևս չենք լինի այնպիսին, ինչպիսին նախկինում էինք:
Ես փորձեցի նրան բացատրել, որ իմ ամուսնական կարգավիճակը չի ազդի մեր հարաբերությունների վրա, բայց, իմ կարծիքով, նա դա չհասկացավ, քանի որ ամեն ինչ անում էր, ոպեսզի ես ավելի քիչ ժամանակ անցկացնեմ Պաշայի հետ:
Ես հասկանում եմ, որ նա կարոտում է ինձ, և մենք փոքր-ինչ հեռացել ենք իրարից, բայց ես չեմ կարող կյանքս նվիրել նրան, ուզում եմ ընտանիք, ամուսին, երեխաներ: Վերջերս ես զգում եմ, որ Քրիստինան ասես իմ դուստրը լինի, այլ ոչ թե քույրս:
Ինչպե՞ս հասկացնեմ քրոջս, որ իմ ամուսնությունը չի փոխու իմ սերն ու վերաբերմունքը նրա նկատմամբ, բայց ես պատրաստ չեմ զոհաբերել իմ անձնական կյանքը հանուն նրա:
