Ես ու ամուսինս ունենք երկու երեխա՝ մեծը 5 տարեկան է, իսկ փոքրը՝ 2։ Սկեսուրս անընդհատ ասում է, որ ժամանակն է, որ գնամ աշխատանքի։ Ես վիճում եմ նրա հետ, ասում, որ դեռ ժամանակը չէ, բայց անցնում է մի քանի օր և նույն խոսակցությունները նորից սկսում են:
Ամուսինս դեմ չէ, որ ես տանը մնամ, նրա աշխատած գումարը մեզ բավականացնում է։ Նախատեսում եմ տանը մնալ, գոնե մինչև ծննդաբերության արձակուրդի ավարտը, բայց ոչ, սկեսուրս շատ համառ է: Անընդհատ թափուր աշխատատեղեր եմ փնտրում և զանգում ինձ։
Ես մասնագիտությամբ հաշվապահ եմ, այս 5 տարիների ընթացքում շատ բան է փոխվել ու մոռացվել, լավ աշխատավարձի հավակնորդներ էլ շատ կան։ Նա ամեն պահ իրեն է օրինակ բերում, որ երկու փոքր երեխաների խնամքից բացի նաև աշխատել է։ Ես շատ ուրախ եմ նրա համար, բայց մեր երեխաները հաճախ են հիվանդանում, ո՞ւմ է պետք այնպիսի աշխատողը, որն անընդհատ բացակայում է։
Հիմա էլ հրաժարվում է օգնել ինձ երեխաների խնամքի հարցում: Ամուսինս ասում է, որ ուշադրություն չդարձնեմ, բայց ես չեմ կարողանում։ Եթե այս խոսակցությունները լինեին մեկ կամ երկու անգամ ուշադրություն չէի դարձնի, բայց դա մշտական բնույթ է կրում և արդեն նյարդայնացնում է ինձ: Ես նաև գումար եմ ստանում ծննդաբերության արձակուրդի ժամանակ՝ մինչև երեխաների երեք տարեկան դառնալը:
Ես անընդհատ ինձ համար զբաղմունք եմ գտնում. գնում եմ պարի, կարում եմ, հյուսում եմ, խոհարարության սիրահար եմ, մեծ երեխայիս տանում եմ պարի, անգլերենի, նկարչության։ Պարապության ժամանակ գրեթե չկա։ Ես ու ամուսինս ամեն ինչից գոհ ենք։ Առայժմ ես նույնպես գոհ եմ։ Եվ երեխաների այս անվերջանալի հիվանդություններով ես չեմ կարող նորից անցնել աշխատանքի:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
