Ասացեք ինձ՝ ինչ անել, օգնեք ինձ Ձեր խորհուրդներով: Ամուսնացել եմ բոլորովին վերջերս, իսկ «դերասանուհի» սկեսրոջս և նրա ամուսնուն որպես օժիտ ընդունեցի: Այսպիսով, սկեսուրս ամուսնացած է մի տղամարդու հետ, և երկար տարիներ է ապրում են միասին, տղամարդը երբեմն խմում է, բայց տարբերակիչ առանձնահատկությունն այն է, որ նա չի վիճում:
Ամեն անգամ, երբ նա խմում է, սկեսուրս ամուսնուս, խառնում է իրենց խոսակցություններին: Ամուսինս նյարդային մարդ է (դրա համար շնորհակալություն իր մորը), նա խղճում է մորը («դժբախտ կին», քանի որ նա ինքն իրեն դիրքավորում է որպես այդպիսին), կատաղում է, նյարդայնանում, իսկ մորը կարծես թե դուր է գալիս դա․ Ասում է, որ նորից ամուսինը սկսել է խմել, փորձում է որդուն գրավել, զանգում է հինգ րոպեն մեկ և գույներով քննարկում այս ամբողջ իրավիճակը:
Նա ամեն ժամ զանգում է իր որդուն և բողոքում, թե ինչպիսի հարբեցող ամուսին ունի: Եվ այսպես, ավելի քան մեկ տասնյակ տարի: Երկար տարիներ նա չի լքել այդ տղամարդուն և չի էլ պատրաստվում, չնայած առանց նրա ապրելու տարբերակ կա: Ամուսինս իր հերթին խելագարորեն նյարդայնանում է, ուզում է ապտակել նրան, նման դեպքերում վազում է նրանց տուն (նրանք ապրում են մոտակայքում), ուզում է «դժբախտ մորը» բերել մեր տուն:
Սկեսրոջս ոչ ոք չի սիրում, նույնիսկ հարազատները: Թվում է, թե իմ ընտանիքն ու ամուսինս գոյություն չունեն, միայն նրա մայրն ունի խնդիրներ, խնդիրների հավերժական ցիկլ, որը չի դադարում, ամուսինս անընդհատ այնտեղ է, լուծում է մոր հարցեքը:
Համբերությունս վերջանում է, ամուսինս լավ մարդ է և ես սիրում եմ նրան, բայց նրա ընտանիքը մեկ այլ հարց է: Նրանք մեզ ոչ մի կերպ չեն աջակցում, պարզապես ասում են, թե ինչքան բան են արել նախորդ հարսի համար, իմ ամուսնու հասցեին շատ վատ բաներ են ասել, նրան իմ դեմ են հանել: Ես արդեն մտածում եմ այս եռանկյունին թողնելու և նորմալ կյանք սկսելու մասին, բայց մենք փոքրիկ երեխա ունենք:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
