Սկսած այն օրվանից, երբ իմ որդին դարձավ մեկ տարեկան, սկեսուրս սկսեց ավելի հաճախ խոսել իմ՝ աշխատանքի գնալու մասին: Եվ շատ զարմացած էր, որ 1,5 տարի անց աշխատանքի չգնացի. նրա կարծիքով՝ երեխայի խնամքի արձակուրդն այս ժամանակահատվածում ավարտվում է, և ես պետք է գնամ աշխատանքի: Բնականաբար չենք կարող երեխային մանկապարտեզում տեղավորել. հատուկ արտոնություններ չունենք և բնակության վայրում գտնվող մանկապարտեզում արդեն երկար ժամանակ է խմբում տեղ չկա, նույնիսկ շահառուները մանկապարտեզում տեղ են ստանում տարիների ընթացքում:
Սովորաբար հազվադեպ է լինում, որ 2 տարեկան երեխաները մանկապարտեզ հաճախեն, գրեթե բոլոր ծանոթներին հաջողվել է տեղավորել իրենց երեխաներին միայն 3,5 տարեկանում և, բնականաբար, առաջին օրերին՝ ոչ ամբողջ օրը, մինչև երեխան հարմարվի նոր միջավայրին: Աշխատավայրում հայցադիմումի համաձայն ես երկարաձգել եմ երեխայի խնամքի արձակուրդը մինչև 3 տարի և մինչև ժամկետի լրանալը չեմ պատրաստվում գնալ աշխատանքի: Սկեսուրս վիրավորված է: Նա կարծում է, որ ես որդուս չեմ վստահում իրեն. նա իսկապես շատ է ցանկանում խնամել իմ երեխային, ընդ որում մեր տանը: Առավոտյան գա և երեկոյան գնա, երբ ես աշխատանքից վերադառնամ:
Ես այնքն էլ ուրախ չեմ այս իրավիճակից. սկեսուրս իր թոռնիկի հետ երբեք չի նստել, համենայն դեպս՝ ոչ ամբողջ օրը: Եվ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ես գնում էի աշխատատեղ՝ անհրաժեշտ փաստաթղթեր կազմելու և 2 ժամ թողնում էի երեխային նրա մոտ, նա միշտ դժգոհում էր՝ թե շատ հոգնած է: Որդիս ակտիվ է, ուշադրության կարիք ունի, սկեսուրս դժգոհել է, թե չի կարողացել մեկ րոպե անգամ աչքաթող անել երեխային: Հիմա նա 2 տարեկան է, պետք է շատ ուշադիր լինել, անընդհատ ինչ-որ բանով զբաղեցնել, ես նրա համար մուլտֆիլմեր չեմ միացնում: Հիմնականում մենք նկարում ենք, կամ ինչ-որ բան պատրաստում: Եվ ես այս ամենը համատեղում եմ առօրյա կյանքի հետ։
Ամուսինս աշխատանքից ուշ է տուն գալիս, աշխատում է տան մոտակայքում, մասնավոր աշխատանքներ է անում, և ժամանակացույցն անկանոն է: Ես պլանավորել եմ որդուս խնամել առնվազն 3 տարի: Աշխատում եմ լրացուցիչ հեռակա կարգով և ստանում եմ իմ սովորական աշխատավարձի կեսից ավելին. դա ինձ հարման է, քանի որ հիմնականում աշխատում եմ որդուս ցերեկային քնի ժամանակ` ժամը 2-ին, և դրանից հետո, երբ նրան քնեցնում եմ` 2 ժամ: Մինչև որդիս կարթնանա, նրա արթնանալուց հետո բնականաբար աշխատանքի ժամանակ չկա: Փորձում եմ գոնե հասցնել ինչ-որ բան անել նաև տանը: Ես չեմ պատկերացնում,թե ինչ կլինի, եթե գնամ աշխատանքի և երեկոյան ամբողջ առօրյան, գումարած երեխան ինձ վրա կլինեն:
Տնային գործերում սկեսուրս չի օգնում, ես, ընդհանուր առմամբ, կասկածում եմ, որ նա գոնե կկարողանա պահել երեխային: Բայց ամեն օր նա զանգում է կամ գալիս, և ամեն անգամ նույն <<երգը>>, թե երբ եմ ես գնալու աշխատանքի: Նա միշտ նախատում է՝ ասելով, որ իր երեխային խնամել է մեկ տարի և գնացել աշխատանքի, բայց ես դեռ տանն եմ: Նա համոզված է, որ նստած եմ ամուսնուս վզին. նա մեծ գումարներ է վաստակում և, ըստ երևույթին, ես որոշել եմ նրա հաշվին հարմար «տեղավորվել»: Եվ միշտ ամուսնուս ասում է, որ ես պետք է գնամ աշխատանքի, որ ընտանիքում երկուսն էլ պետք է աշխատեն: Հոգնել եմ նրա մշտական հանդիմանություններից և աշխատանքի մասին զրույցներից, այնպիսի զգացողություն է, որ նա վստահ է, որ ես պարզապես հանգստանում եմ տանը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
