Սվետլանա Ալեքսեևնան արթնացավ վաղ առավոտյան: Նա պարզապես պառկեց անկողնում և լսեց, թե ինչ է կատարվում տանը: Լռություն էր տիրում իր շուրջը: Նա ասես զգում էր, որ ամբողջ աշխարհում մենակ է: Մենակությունը վախեցրեց կնոջը, նա մտածեց, որ ոչ ոքի պետք չէ, որքան սարսափելի էր դա նրա համար: Լրջորեն հառաչելով՝ Սվետլանա Ալեքսեևնան շրջվեց և նայեց պատին: Պաստառը բավականին վախենալու տեսք ուներ, դրանք պետք է նորից սոսնձվեին:
Ամեն անգամ, երբ նա պատրաստվում էր դա անել ձեռքերն ասես չէին հասնում: Երեկ մահացավ կնոջ սիրելի շունը: Սվետլանան պահել էր նրան 15 տարի: Կենդանին դարձել էր նրա համար իսկական ընկեր և հավատարիմ զրուցակից: Կենդանու հետ խոսելը, հավանաբար, տարօրինակ է, բայց նրան թվում էր, որ ոչ ոք իրեն ավելի լավ չի հասկանա, քան շունը: Եվ ում հետ խոսեր, եթե միշտ միայնակ էր …
Իսկ հիմա նրա սիրելի Լաբրադորն այլևս չկա: Ո՞րն է անկողնուց վեր կենալու և ամենօրյա գործ անելու իմաստը: Ի՞նչ կտար դա նրան: Կինը փակեց աչքերը՝ հիշելով այն պահը, երբ որդին նրան բերեց այդ փոքրիկ շանը, որպես ծննդյան նվեր: Սվետլանան հիշեց, թե ինչպես այդ օրը անհամբերությամբ սպասում էր հյուրերին՝ դնելով մեծ սեղան: Այդ օրը շատ աղմկոտ էր: Փոքրիկ թոռնուհին բարձր ծիծաղում էր ու վազվզում, իսկ որդին զրուցում էր իր կնոջ հետ՝ խնդրահարույց հարցերի շուրջ: Այս ամենին ուղեկցվում էր շան հաչոցը: Սա վերջին անգամն էր, որ ամբողջ ընտանիքը հավաքվեց մի սեղանի շուրջ:
Ավելին որդին այլևս չի գալիս մոր մոտ: Թոռնուհին արդեն բավականին մեծացել է և դարձել գեղեցկուհի: Սվետլանան շարունակում էր հիշել: Նրա որդին` Օլեգը, ամբողջովին մոռացավ նրա մասին: Վերջին զանգը տհաճ տպավորություն թողեց նրա վրա.
— Ի՞նչ ես ուզում, մամ,֊ լսվում էր նրա վրդովված ձայնը. — Ես հիմա չեմ կարող խոսել: Կզանգեմ քեզ ավելի ուշ։
Կինը սպասում էր որդու զանգին, բայց տղան չէր պատրաստվում զանգել ո՜չ երեկոյան, ո՜չ հաջորդ օրը, ո՜չ մեկ շաբաթվա կամ մեկ ամսվա ընթացքում: Շուտով Սվետլանա Ալեքսեևնան սկսեց անհանգստանալ: Հանկարծ ինչ-որ բան պատահած չլինկ Օլեգին: Նա ամենալավ մայրը չէ, մի պահ հպարտության պատճառով որոշեց իր միակ երեխային չզանգահարել, իսկ հետո կրկին հավաքեց ցավոտ, բայց ծանոթ համարը:
— Բարև մամ. Կարևոր բա՞ն ունես ասելու: Ես հիմա չեմ կարող խոսել, կարևոր հանդիպման եմ աշխատանքի վայրում: Կներես, երեկոյան կզանգահարեմ, — արագ պատասխանեց, և չսպասելով պատասխանի, անջատեց հեռախոսը: Կինը մնաց աթոռակին նստած՝ սպասելով որդու զանգին: Նա փորձում էր հասկանալ, թե ինչու է տղան իր հետ այդպես վարվում:
Օլեգի հայրը մահացավ, երբ նա ընդամենը հինգ տարեկան էր: Արդյունքում, մայրը ստիպված էր միայնակ մեծացնել՝ տալով իր ամբողջ սերն ու բարությունը որդուն: Սվետլանան հավատում էր, որ պետք է ամեն ինչ անի, որպեսզի իր երեխան երջանիկ լինի: Օլեգն արդեն 16 տարեկան էր, երբ Սվետլանան սիրահարվեց մի տղամարդու, որն ապրում էր իր հարևանությամբ: Ողջ տարվա ընթացքում նրանք գաղտնի հանդիպումներ էին կազմակերպում: Սիրելին հարցնում էր, թե երբ պիտի պատմի Օլեգին իրենց հարաբերությունների մասին, և գիտակցում էր, որ հերիք է որդուց թաքնվել: Խոսակցությունը տեղի ունեցավ։
— Մամ, դուք պետք է որոշես. կամ նա կամ ես: Դու ուզում ես դավաճանե՞լ հորս, եթե ընտրես նրան, ես պարզապես կհեռանամ տնից և կմոռանս, որ որդի ունես: Օլեգի արձագանքը վախեցրեց մորը, ուստի նա խզեց հարաբերությունները սիրելիի հետ: Մի քանի տարի անց որդին ինստիտուտում հանդիպեց մի գեղեցիկ աղջկա և ամուսնացավ, և Օլեգը խնդրեց մորը փոխանակել երկու սենյականոց բնակարանը նրանց հետ, և կինը ստիպված մնաց մեկ սենյականոցում։
Շուտով Սվետլանա Ալեքսեևնան դարձավ տատիկ՝ գրեթե ամբողջ ժամանակը տալիս էր թոռնուհուն: Օլեգի կինը պահանջում էր հնարավորինս շուտ վերադառնալ աշխատանքից, չէր ցանկանում նստել արձակուրդում և ժամանակ չէր հատկացնում երեխային: Բայց տատիկը միայն ուրախ էր նստել փոքրիկի հետ: Ամեն ինչ կարծես թե լավ էր, և հետո տեղի ունեցավ այդ նույն ծնունդը: Այնուհետև կինը որոշեց դիտողություն անել սիրելի Օլեգին
— Կինդ չի զբաղվում իր երեխայով: Ի վերջո նա մոր կարիք ունի: Հարսը ակնհայտորեն դժգոհ էր այդ խոսքից, սկսեց հավաքվել, որպեսզի գնա տուն։
<<Գիտե՞ք ինչ, Սվետլանա Ալեքսեևնա, ինձ այլևս պետք չէ Ձեզ օգնությանը», — ասաց նա ՝ դուրս գալով բնակարանից: Հաջորդ օրը Սվետլանան վաղ առավոտյան գնաց թոռնուհու մոտ, դուռը բացեց քնկոտ հարսը: «Երեկ ոչինչ չհասկացա՞ք, ես Ձեզ հստակ ասացի, որ այլևս չգաք մեզ մոտ: Հիմա ես ինքս կզբաղվեմ իմ երեխայով>>։
Դրանից հետո աղջիկը փակեց դուռը անմիջապես սկեսուրի դիմքին: Այդ պահին նրան թվաց, որ ողջ կյանքը փլվեց և այլևս չտեսավ իր թոռնիկին: Այդ ժամանակ շունն էր նրան շեղում տխուր մտքերից: Նա գրկեց իր սիրելիին, իսկ արցունքները հոսում էին նրա աչքերից: Որդին դեռ այն ժամանակ զանգահարեց մորը:
— Բարև Մամ. Կներես, որ չեմ զանգահարել ծննդյանդ օրը շնորհավորելու համար: Սվետլանան փորձեց պարզել, թե ինչպես է թոռնուհին … բայց Օլեգը կարճ ասաց, որ իրենց հետ ամեն ինչ լավ է, և ավարտեց խոսակցությունը: Եվ հիմա կինը պառկած անկողնում մտածում է, թե ինչ անի: Միգուցե զանգի որդուն և ասի, որ շունը մահացած է, որ հիմա նա ամբողջովին միայնակ է և ոչ ոք չունի: Նա միայն ցանկանում էր տեսնել իր ողջ ընտանիքն միասին, ասել, որ շատ է սիրում նրանց և շատ կարոտում:
Սվետլանան հասավ հեռախոսին, բայց հանկարծ կրծքավանդակի հատվածում ցավ զգաց: Ի՞նչ տարօրինակ ցավը էր դա: Նա նույնիսկ դժվարությամբ էր շնչում։ Նա փորձեց վերցնել բջջային հեռախոսը, բայց աչքերի առաջ սևացավ:
Սվետլանայի վերջին միտքն այն էր, որ նա այդպես էլ չտեսավ իր որդուն և թոռնուհուն: Որքան անիմաստ անցավ նրա կյանքը …
