Ես որդուս մեծացրել եմ գրեթե միայնակ, հիմա նա 22 տարեկան է: Հանդիպում էր մի աղջկա հետ, նա հղիացել էր և ստիպված որոշեցին շուտ ամուսնանալ: Դե, ինչ կարող եմ անել, ես ոգևորված չէի, բայց չխառնվեցի: Վեց ամիս առաջ ծնվեց իմ թոռնուհին: Ամեն ինչ լավ էր, բայց նրանք երեխայի հետ ապրում էին հարսիս տատիկի բնակարանում, որն էլ փոքր է` երկու սենյականոց:
Ես տեսնում և հասկանում էի, որ իրավիճակը այնքան էլ լավ չէ: Տատն արդեն տարեց է, ունի բարդ բնավորություն, նրա համար դժվար է լինել երեխայի կողքին: Հարսս ու որդիս նույնպես տանջվում են, ես դա նույնպես հասկանում եմ: Անընդհատ վիճում են, որդիս մի քանի անգամ արդեն մենակ եկել է իմ տուն քնելու: Ես վախենում եմ, որ եթե այսպես շարունակվի, նրանք կբաժանվեն, իսկ ես դա չեմ ցանկանում:
Ես առաջարկել եմ տեղափոխվել ինձ մոտ, բայց իմ որդին ասում է, որ դա հարցի լուծում չէ, և որ նրանք պետք է առանձին ապրեն: Մի կողմից ես լիովին համաձայն եմ նրա հետ: Բայց մյուս կողմից նրա բառերը չեն համապատասխանում արարքներին: Ես հարսիս դեմ ոչինչ չունեմ. Նա ամբողջ օրը իր երեխայի հետ է, ծննդաբերելուց առաջ նրան հաջողվել է ավարտել քոլեջը, կարծում եմ, որ արձակուրդից հետո կգտնի աշխատանք, բայց այ որդիս այնքան էլ պատասխանատու չէ:
Նա հավակնում է մեծ գումարներ աշխատել, բայց չի ցանկացել սովորել և արդեն փոխել է չորս աշխատանք: Ներկայումս որոնման մեջ է: Միևնույն ժամանակ, նա ինձ առաջարկում է «լավ գաղափար». Որպեսզի ես բնակարան վերցնեմ նրանց համար հիպոտեքով, իսկ իրենք վճարեն: Բայց ես մեծ կասկածներ ունեմ:
Ըստ էության, ես կարող էի դա անել: Բայց ես հասկանում եմ, որ, ամենայն հավանականությամբ, որդիս ինքնուրույն չի հաղթահարի դա, և ստիպված կլինեմ ես վճարել։ Այս պահին տարիքս և աշխատավարձս թույլ են տալիս ինձ դա անել: Բայց հետո ինչ կլինի: Ես առաջարկել եմ օգնել նրանց բնակարան վարձել, որպեսզի նրանք տատիկից առանձին ապրեն, բայց նրանք հրաժարվում են։ Ինչպե՞ս վարվեմ` համաձայնեմ, թե ոչ: Վախենում եմ, որ սա կարող է լինել «արջի ծառայություն»: Բայց ես ուզում եմ, որ երեխաները ապրեն առանձին և փրկեն իրենց ընտանիքը, որպեսզի թոռնիկս մեծանա լավ միջավայրում, որպեսզի ունենան ավելի շատ երեխաներ: Բայց միևնույն է չեմ կաևողանում տղայիս վստահել։
