Ես կանգնած եմ մետրոպոլիտենի վագոնում, դռների դիմաց:
Կայարանում վագոն է մտնում մի շիկահեր աղջիկ: Աչքերն անհոգ, բարձրակրունկ կոշիկներով, հագուկապը տեղը տեղին, սովորական, հաճելի շիկահեր է:
Կանգնում է կողքիս, պայուսակից հանում է ձայնարկիչը, հագնում ականջակալները, բայց միևնույն է, լսվում է Nightwish-ի բասերը: Դե, մտածում եմ, ամեն մեկն իր ճաշակն ունի:
Այնուհետեւ նա պայուսակից հանում է ճապոնական պոեզիայի գիրք և սկսում հանգիստ կարդալ բնօրինակով: Իմ դեմքը մի քիչ ավելի ձգվեց:
Ընթերցման պահին զանգահարեց բջջային հեռախոսը: Հիմա՝ զրույցը.
— Այո, ըհը… Այո: Ուրեմն տես, հոսանքի մատակարարման բլոկն ամրացվում է համակարգչի բլոկին ետևից վերևի մասում՝ չորս պտուտակով, դրանից դուրս են գալիս էլեկտրական մալուխները, այսինքն ինչպե՞ս, թե դեպի ուր, դրանք միանում են. մայրական պլատային, կոշտ սկավառակին, սկավառակների ձայնարկիչին … Ըհը .. Ինչի՞ համար որոշեցիր համակարգիչ հավաքել, եթե նման մանրուքներ չգիտեիր:
Անջատում է հեռախոսը, նկատում է իմ ցնցված դեմքը եւ հաճելի ժպիտով ասում.
— Հանգիստ, մազերս ներկված են:
