Մաշան մանկատնից առաջ իր ապրած ողջ կայանքը հիշում է մառախուղի մեջ: Սով, խառնաշփոթ, անծանոթներ, պայքար, լիքը շշեր, և վախ: Նա նույնիսկ չէր կարողանում հիշել մոր դեմքը, չնայած նրան, որ նա հաճախ էր փորձում դա անել: Միայն երեխայի լացը մնաց նրա հիշողություններում, բայց թե որտեղի՞ց է նա, Ի՞նչ երեխա, ինչո՞ւ է նա լացում Մաշան դա չէր հիշում:
Նա 3 տարեկան էր, երբ հայտնվեց մանկատանը և երկար ժամանակ սպասում էր մոր վերադարձին։ Բայց ամիսներն անցնում էին, իսկ նրա կյանքում ոչինչ չէր փոխվում, անգամ իր երազները, որտեղ լսվում էր փոքրիկի լացի ձայնը և այն, որ շտապ պետք է այնպես անել, որ նա լռի հակառակ դեպքում լավ չի լինի։ Ամեն երեկո Մաշան երազում հարյուրավոր դռներ էր բացում, բայց նրանց հետևում միայն դատարկություն էր: Մաշան բացականչում էր. << Դե փոքրիկ մի լացիր, ես գալիս եմ>>, բայց նա երբեք ճիշտ դուռը չէր գտնում: Տխուր մտքերից աղջկան հանեց դայակի ձայնը.
֊ Մաշա եկել են քեզ մոտ, արի գնանք միասին։ Սենյակում նրան էին սպասում երկու հեգի՝ տղամարդ և կին: Երկուսն էլ ուշադիր նայում էին աղջկան և լռում.
֊ Ծանոթացեք սա Մաշան է։ Կինը սկսեց խոսել, բայց ակնհայտ երևում էր, որ դա նրա համար շատ դժվար էր.
֊ Ողջույն Մաշա: Իմ անունը Լյուդա է, իսկ սա Սերգեյն է։ Մենք եկել ենք քեզ հետ հանդիպման: Կցանկանա՞ս զբոսնել մեզ հետ: Մաշան համաձայնվեց: Նրանք քայլում էին մանկատան շենքի մոտակայքում գտնվող ճանապարհով, Լյուդան հարցրեց Մաշայի հետաքրքրությունների և ընկերների մասին, ասաց, որ իրենք Սերգեյի հետ աշխատում են համալսարանում, որ նրանք տանն ունեն մի շուն:
Մաշան ոչինչ չէր հասկանում գիտության մասին, բայց նա հիշում է շանը, որի անունը Չիպ էր: Նրանք աղջկան չասացին, թե ինչու են եկել, բայց Մաշան գիտեր, որ այդպես գալիս էին ապագա մայրիկները և հայրիկներն իրենց երեխաների հետևից։ Փոքրիկը սպասում էր նրանց և որոշ ժամանակ անց նրանք վերադարձան.
֊ Մաշա, մենք քեզ համար մի պատճառով ենք եկել: Ես և Սերգեյը որդի ունենք, նա 3 տարեկան է արդեն: Մենք նրան որդեգրել էինք, երբ նա շատ փոքրիկ էր: Մենք հանգիստ ապրում էինք, մինչև մեկ ամիս առաջ ամսագրում տեսանք քո լուսանկարը և քո ազգանունը` Վոզնեսենսկի: Մեր որդին էլ նույն ազգանունն ուներ, երբ որդեգրել էինք նրան: Մենք պարզել ենք, որ նա քո եղբայրն է:
Եվ մաշան հիշեց, փոքրիկի լացի ձայնը, որը միշտ լսում էր իր երազի մեջ, դա իր եղբայրն էր։ Նա հիշեց նաև, որ երբ եղբայրը լացում էր, մայրը շատ էր բարկանում փոքրիկի վրա, իսկ ինքը միշտ փորձում էր նրան հանգստացնել։ Աղջիկը հուզմունքից և միևնույն ժամանակ կարոտից սկսեց լացել, իսկ Լյուդան ասաց, որ կցանկանար, որպեսզի Մաշան նույնպես դառնար իր աղջիկը և որոշ ժամանակ անց նրանք որդեգրեցին Մաշային։
