Մի անգամ մի ծեր ու իմաստուն մարդ քայլում էր փոշոտ ճանապարհով: Եվ նա ամենևին էլ չէր շտապում. Կամ կանգ էր առմում և հիանում թռչուններով, կամ էլ նայելու էր ճանապարհին աճող վայրի ծաղիկներին: Այնուհետև նա տեսավ մի մարդու, որը քայլում էր դեպի նրա կողմը և ծանր բեռ էր կրում ուսերին: Մեկ հայացքը բավական էր հասկանալու, թե որքան դժվար էր այդ մարդու համար:
-Ինչո՞ւ ես դու ընտրել քրտնաջան աշխատանքի և անվերջ տառապանքի ճանապարհը,- Հարցրեց ծերուկը։
— Ես տառապում եմ մի պատճառով: Ես դիմանում եմ փորձություններին, որպեսզի իմ երեխաներն ու թոռները հնարավորություն ունենան ապրելու բարեկեցության և երջանկության մեջ, — պատասխանեց դժբախտը,- Իմ բոլոր նախնիները նույնպես դա արել են. Իմ մեծ հայրը դատապարտված է եղել իր պապի համար չափազանց մեծ աշխատանք կատարելուն, պապը աշխատել է իր հայրիկի համար, հայրս ինձ համար է ծանր բեռներ քարշ տվել, և ես պետք է դիմանամ բոլոր տառապանքներին իմ երեխաների բարօրության համար:
-Ասա ինձ, իսկ քո ընտանիքի որևէ անդամ երբևէ երջանիկ եղել է,- Հարցրեց իմաստուն թափառողը:
-Դեռ ոչ, բայց իմ երեխաներն ու թոռները հաստատ երջանիկ կլինեն,- Ասաց խեղճ մարդը խանդավառությամբ:
-Գիտես, որ կա այդպիսի իմաստություն. Անգրագետը չի կարող որևէ մեկին սովորեցնել կարդալ, իսկ նապաստակը երբեք սրբապատկեր չի բարձրացնի, — ասաց իմաստունը,- Նախ պետք է փորձես ինքդ քեզ երջանկացնել, և միայն դրանից հետո դու ինքդ կարող ես սովորեցնել քո երեխաներին երջանկության արվեստը: Սա կլինի ամենաթանկ բանը, որ դու կարող ես թողնել նրանց՝ քեզանից հետո:
Հիշեք այս իմաստությունը․․․
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
