Ինչպիսի՞ն է իմ սովորական օրը. զարթուցիչի զանգ, պատրաստություններ, երեխայի հետ ուղևորություն՝ դեպի մանկապարտեզ, դաստիարակներին երեխայի հանձնում: Ես տուն եմ վերադառնում տրանսպորտով, որպեսզի աշխատանքից առաջ մի քիչ էլ տանը հանգստանամ, որ հետո գնամ: Այս անգամ էլ ամեն ինչ նույնն է:
Երազելով ևս մեկ ժամ քնելու մասին՝ կիսաքուն բարձրացա ավտոբուս, ազատ տեղ գտա և նստեցի պատուհանի մոտ: Կանգառները հաջորդում էին իրար, և անծանոթ մի ծեր կին նստեց ինձ մոտ:
Սովորական դասական տատիկ, ես նույնիսկ կասեի՝ աստվածային խատուտիկ: Հագնված կոկիկ՝ առանց որևէ ավելորդ շքեղության: Ոչ թե մեծահասակ կին էր, այլ հենց՝ ծեր կին: Քաղցր, հաճելի: Պայուսակի փոխարեն մթերքների ցանցապարկ և շարֆ: Հագնված էր այնպես, ինչպես հագնվում են միայն տատիկները:
Նա լուռ էր, մենք ընդհանրապես չէինք շփվում, ես միայն կողքից աննկատելիորեն նայում էի նրան: Հանկարծ պայուսակից հնչեց հեռախոսի զանգը: Նման սովորական և հնչեղ մեղեդի, ոչնչով աչքի չընկնող, բջջային հեռախոսների մեծ մասի համար միօրինակ:
Իմ հարևանը ջղաձգորեն սկսեց ակնոցները փնտրել: Տեղադրելով քթի վրա, նա վերջապես հանեց զանգող հեռախոսը: Դա հին ձևանմուշ էր, որն ապրել էր լավագույն ժամանակներ: Ամենայն հավանականությամբ, դա ժառանգել է իր երեխաներից կամ թոռներից: Իսկ էկրանի վրա մի տղամարդու պատկեր էր ՝ «սիրելի» ստորագրությամբ:
Իմ ծեր կինը սկսեց պատասխանել նրա մի շարք միօրինակ հարցերին.
— Այո՛, եղել եմ: Այո՛, բժիշկը հետազոտեց, ամեն ինչ ստուգեց: Ես կապրեմ, ինչ է, ես դեռ շատ պլաններ ունեմ: Մի՛ անհանգստացիր, ես արդեն տուն եմ գալիս: Չդիմավորես, նստի՛ր տանը: Ես գալիս եմ, շուտով այդտեղ կլինեմ: Մի՛ եփիր, հանգստացի՛ր, ամեն ինչ կարգին է: Այո՛, ես ասում եմ, սպասի՛ր և մի՛ անհանգստացիր, պահպանի՛ր ուժերդ:
Ավարտելով խոսակցությունը՝ նա ակնոցները տեղավորեց ակնոցը պատյանում, հեռախոսը դրեց պայուսակի մեջ և լուռ առաջ գնաց:
Իմ գլխում հարյուրավոր մտքեր պտտվեցին: Որքա՜ն հիանալի է, որ շատ տարեց մարդիկ, որոնցից այլևս ոչ մի ջերմ փոխադարձ զգացողություն չես ակնկալում, այսքան տարի միասին են ապրում և շարունակում հոգ տանել միմյանց մասին: Նա զանգում է նրան, ըստ երևույթին իր տեղը չգտնելով, ցանկանում է համոզվել, որ ամեն ինչ կարգին է: Նա էլ համոզում է, որ նա չծանրաբեռնվի և ընդհանրապես չանհանգստանա: Հերոսաբար մենակ գնում է բժշկի, չի ստիպում նրան մոտակայքում թափառել, պաշտպանում է: Նրանք զանգահարում են իրար ՝ փորձելով տեղեկանալ միմյանց գործերից, և նրանց դա չի հոգնեցնում նույնիսկ մի քանի տասնյակ տարիներ համատեղ ապրելուց հետո:
Պարզվում է, որ դա այդպես է, և մի՞թե դա չէ իսկական սերը:
