ԽՍՀՄ-ում ծնված մարդիկ հիշում են մի բան՝ մանկություն, որը չի եղել լցված վախերով եւ վտանգներով:
Մենք ունեինք իրական ընկերներ, որոնց հետ մենք հորինում էինք խաղերը եւ խաղացել նրանց հետ մինչեւ ուշ ժամ, միայնակ, բակում: Եվ միայն կեսգիշերին, երբ տասներորդ անգամ մեր ծնողները մեզ կանչել են, մենք հրաժեշտ էինք տալիս մինչեւ առավոտ, անհամբեր սպասելով նոր խաղերին:
Մենք գնել ենք մեկ պաղպաղակ, կերել այն երեքով, եւ խմել ենք լիմոնադ մեկ շշից, բայց բոլորն էլ առողջ ու երջանիկ էին!
Մենք չէինք վախենում կապտուկներից, կռիվներից եւ հաշտեցություններից, չէինք վախենում կեղտոտել կամ վնասել մեր շորերը: Մենք միմիանց հասկանում էինք եւ լուծում մեր հարցերը: Միշտ պատասխանատվություն կրելով գործողությունների համար եւ այլ մեղավորներ չէինք փնտրում:
Անհավատալի ուժեղ տեսանյութ: Սրտի կանչ անցած մանկության և երջանկության համար …
