Մենք միասին ենք արդեն 13 տարի, բայց երբեք չենք ամուսնանա

Առաջին ժամադրությունը, նրանով հետաքրքրվելու շրջանը, կյանքը մեկ հարկի տակ … Թվում է, թե ամուսնությունը պետք է դառնար այս շղթայի տրամաբանական շարունակությունը: Բայց ոչ բոլորն են այդպես մտածում: Մեր ընթերցողը վաղուց է որոշել, որ անձնագրի կնիքը նրան պետք չէ: Նրա պատճառաբանությունը հասուն է և ուժեղ:

Ես և իմ զուգընկերը միասին ենք 13 տարի, բայց մենք չենք պատրաստվում օրինականացնել մեր հարաբերությւնները: Մեր ընկերներից շատերն են կապում ամուսնության հանգույցը, բայց մենք ունենք բոլորովին այլ ծրագրեր: Մենք չենք հետաձգում մեր ամուսնությունը, այլ որոշել ենք պարզապես չմտնել այդ ուղությամբ:

Ամուսնությունը մեզ ոչ մի կարևոր բան չի տա․

Ինձ համար դժվար է պատկերացնել, թե ինչ օգուտ կարող է տալ ամուսնությունը կյանքին: 13 տարվա հարաբերություններից հետո ես և Անդրեյը միասին տեսնում ենք ապագան: Ամուսնությունը չի դառնա լրացուցիչ պաշտպանություն հարաբերությունների համար, դա չի հեշտացնի երեխաների կյանքը, մենք պարզապես չենք պատրաստվում այն սկսել: Դա մեզնից ոչ մեկին չի տա ֆինանսական կայունություն, քանի որ դեռահասությունից ի վեր մենք արդեն կիսել ենք բոլոր ծախսերը կիսով չափ:

Հարսանիքը կլինի ժամանակի և փողի վատնում․

Ամուսնության գրանցումը պահանջում է պետական ​​տուրքի վճարում. Դա աննշան է, բայց հարսանիքի արժեքը կարող է նախատեսվածից ավելանալ, և ո՛չ իմ զուգընկերը, ո՛չ էլ ես, չունենք հարուստ ծնողները, ովքեր կարող են օգնել մեզ գումարի հարցերով։

Ես և Անդրեյը առաջին հերթին մտածում ենք մեր կարիերայի մասին, մենք նախատեսում ենք հիմնել մեր սեփական բիզնեսը, պետք է վարկեր վճարենք, ռացիոնալ կերպով գումար ներդնենք և խնայենք այն՝ հարմարավետ և հետաքրքիր կյանքի համար:

Ես չեմ կարող գտնել նույնիսկ մեկ պատճառ հարսանիք կազմակերպելու համար: Մեր ընկերներն ու հարազատները գիտեն, որ մենք սիրում ենք միմյանց: Եթե ​​մենք հանկարծ որոշենք տոնել դա, ապա մենք պարզապես երեկույթ կկազմակերպենք:

Եվ, իհարկե, չպետք է մոռանանք հարսանեկան մատանիների խենթ գների մասին: Այս գումարը, թերևս, բավարար կլիներ վարկի մնացորդը մարելու կամ բնակարանի վարձը վճարելու համար՝ այն էլ մի քանի ամսով: Իմ կարծիքով, երկու տարբերակն էլ շատ ավելի ռոմանտիկ են, քան Ձեր մատի վրա եղած փայլուն քարը:

Ընկերների և հարազատների համար սա հավելյալ ծախս է և դժվարություն․

Իմ փորձով ՝ այլ մարդկանց հարսանիքներին ստիպված ենք շատ ժամանակ և գումար ծախսել: Մեր ընկերները վարկեր են վճարում և փորձում են կազմակերպել իրենց կյանքը: Ծնողները հազիվ թե բավարար փող ունենան հաշիվները վճարելու համար: Մենք բացարձակապես չենք ցանկանում ստիպել նրանց գումար ծախսել հագուստի և նվերների վրա: Իհարկե, լավ կլիներ երեկույթ անցկացնել բոլոր ընկերների և հարազատների հետ, բայց ավելի լավ է, որ մենք պարզապես նրանց հրավիրենք երեկույթների՝ բնության գրկում:

Մենք երկուսս էլ մեծացել ենք ոչ ամբողջական ընտանիքներում․

Մենք չենք կորցրել սիրո հանդեպ հավատը ՝ ծնողների բաժանման պատճառով: Փոխարենը հասկացանք, թե ինչեր չպետք է անենք: Հասկացանք, որ ամուսնությունը քիչ բան է նշանակում, քանի որ միշտ էլ կարող ես ամուսնալուծվել, դա չի երաշխավորում միասին և երջանիկ կյանք:

Հորեղբայրս և մորաքույրս արդեն 30 տարի է, ինչ միասին են ապրում և պաշտոնապես ամուսնացած չեն: Հայրս հինգ տարի է, ինչ ապրում է իր ընկերուհու հետ և շատ ավելի երջանիկ է նրա հետ, քան երբ ամուսնացած էր մորս հետ: Իրավիճակը տարբեր է, բայց, իմ փորձով, ամուսնությունը կամ դրա բացակայությունը չեն ազդում հարաբերությունների բարեկեցության վրա:

Մենք չենք մտածում սոցիալական նորմերի մասին․

Ամուսնանալ միայն այն պատճառով, որ դա անհրաժեշտ է: Ես չեմ մտածում, թե ինչպես են անում մնացածները: Փորձում եմ ամեն ինչի մեջ առաջնորդվել իմ իսկ նպատակներով և համոզմունքներով: Մենք չենք ատում ամուսնությունը որպես այդպիսին և դեմ չենք ամուսնացած զույգերին: Ավելին, իմ զուգընկերը հարսանեկան լուսանկարիչ է և սիրում է իր գործը:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: