Ամբողջ մանկությունս դժվար է անցել, ես պարզապես գոյատևել եմ: Իմ բոլոր համադասարանցիները գնում էին կինոթատրոններ կամ ցուցահանդեսներ, իսկ ես դպրոցից անմիջապես հետո գնում էի տուն: Մայրս երբեք փող չի ունեցել նման միջոցառումների համար: Նա դրանք համարում էր կողմնակի կորուստ և շքեղություն:
Տանն ինձ չէր սպասում ճաշը: Միայն նախատինքներ ու բղավոցներ: Մայրս երբեք չի մաքրել բնակարանը և չի օդափոխել սենյակները: Ես քայլում էի այդ որջի մեջ՝ կպնելով դատարկ շշերի և օգտագործած տուփերի: Մայրս չի պատրաստել եղբորս ու ինձ համար: Լավագույնը, որ մենք կարող էինք սպասել` մակարոնեղենն ու շիլան էին: Ոչ մի հիմնական ճաշատեսակ, պարզապես միայն խավարտ: Ժամանակի ընթացքում ես սկսեցի սնվել ընկերներիս և ծանոթներիս մոտ: Ինչքա՜ն համեղ էին պատրաստում նրանց տատիկները և մայրերը: Կյանքիս կեսը կտայի կոտլետի և անուշահոտ խյուսի համար:
Մայրս հաճախ էր «հոգնում», և այդ ժամանակ միշտ փող էր գտնվում գարեջրի և մի բաժակ օղու համար: Մեզ հաճախ էին այցելում նրա նույն «հոգնած» ընկերները: Մեկ անգամ ես գարեջուր համտեսեցի: Մայրս այդ ժամանակ գնացել էր խանութ՝ մեկ այլ շշի հետևից, և ես նրա բաժակից համտեսեցի: Ինչո՞ւ էր նա մեզ փոխել այդ կեղտի հետ: Ես դեռ չեմ հասկանում:
Ես և եղբայրս ամբողջովին ինքնուրույն էինք: Օրուգիշեր շրջում էինք փողոցում, բաց էինք թողնում դասերը և փոքր տարիքից փորձում գումար վաստակել:
Զարմանալի է, թե ինչպես մենք ընդհանրապես վկայագիր ստացանք և մեծացանք՝ որպես բավականին ադեկվատ մարդիկ: Միգուցե դա մեր ընկերների ծնողների կոտլետների և կարտոֆիլի պյուրեների գործն էր, բայց ոչ մեր մոր:
«Ես ձեզ ոչինչ պարտական չեմ». — նրա սիրած արտահայտությունը, որը ես հիշում եմ իմ ամբողջ կյանքում: Հիմա ես երեսունհինգ տարեկան եմ, և չեմ օգնում մորս, որն արդեն հարբեցող է: Ես տեղափոխվեցի այլ քաղաք՝ նպատակ ունենալով հեռու մնալ նրանից:
Եղբայրս էլ նույնն արեց: Այժմ նա ծառայում է Հեռավոր Արևելքում: Շնորհակալ եմ մորս` մեր մանկությունը կործանելու համար:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
