Մայրս վռնդեց ինձ տնից։ Կկիսվեմ իմ պատմությունով։ Խնդրում եմ օգնեք խորհուրդներով

Այս դեպքը տեղի ունեցավ գարնանը: Լավ եմ հիշում այդ օրը: Ի վերջո, իմ ծննդյան օրն էր: Ամեն տարի մեծ ջանք չէր պահանջվում տոնը հիշելու համար: Երբեք շքեղ խնջույք չի եղել: Ավելին, մայիսին այդքան շատ աշխատանք կա, և թվում է, որ այդ ամենը կուտակվում է հենց այս օրվա համար: Բայս մայրս իմ առջև դրեց բոլոր պարտավորությունները:

Այս անգամ ոչ մի նոր բան տեղի չունեցավ, ավելին՝ բոլոր շնորհավորանքներն ու տոնը ժամանակի մեջ կորան: Այսպիսով, աշխատանքային օրվանից հետո ես հանգստանում էի: Եվ, իհարկե, սպասում էի իմ սիրելիի զանգին: Նա, ինչպես միշտ, աշխատանքի վայրում էր և ազատվեց միայն երեկոյան:

Ուռա։ Նա զանգահարեց, գեղեցիկ շնորհավորեց և հետաքրքրացրեց ինձ անակնկալով: Ես սկսեցի պատրաստվել ժամադրության: Բայց մայրս առարկեց. «Եթե չի շնորհավորել ծննդյանդ օրը ավելի շուտ, ուրեմն հիմա դա քեզ պետք չէ» և այլ արդարացումներ: Ես չէի ուզում վիճել, բայց չէի ուզում վիրավորել իմ սիրելիին նույնպես, քանի որ նա փորձել է նույնիսկ ինչ-որ բան պատրաստել ինձ համար… Եվ ես այս ընթացքում գոնե մի փոքր արժանի էի ինչ-որ հաճելի բանի:

Ես բացատրեցի, որ չեմ պատրաստվում ոչ մի տեղ գնալ, պարզապես հինգ րոպե, կվերցնեմ նվերը և կվերադառնամ: Բայց մայրս պատի պես կանգնած էր իր տեղում: Նա ոչ մի կերպ չէր ուզում ինձ հասկանալ: Եվ ես ուզում էի ամեն ինչ պարզաբանել, թե ուր գնաց իմ քաղցր ու բարի մայրիկը: Բայց միևնույն է որոշեցի դուրս գալ սիրելիիս մոտ:

Մինչ ես որոշում կայացրեցի, նա արդեն հեռացել էր: Նա զանգահարեց, ասաց միայն, որ դարպասի մոտից վերցնեմ քաղցրավենիքը, և որ ինքը հասկանում է ամեն ինչ: Ես, արդեն լիովին տրամադրված փորձում էի դուրս գալ, բայց մայրս նորից կանգնեցրեց ինձ: Ասաց, որ եթե ես դուրս գամ, ուրեմն կարող եմ այլևս չվերադառնալ:

Նրա խոսքերը վիրավորեցին հոգիս, և դա առաջին անգամը չէր: Ես չէի հասկանում, թե ինչ է տեղի ունեցել, և ինչու է նա ինձ այդքան վիրավորում: Ես նրան ոչ մի վատ բան չէի արել: Հիմա եմ հասկանում, որ ամեն ինչ կապված էր հայրիկիցս բաժանվելու հետ:

Անկախ ամեն ինչից, ես դուրս եկա քաղցրավենիքը վերցնելու, քանի որ ընկերս դրանց համար գումար էր վաստակել մեծ դժվարությամբ: Մայրս դրանից հետո էլի ինչ-որ բան ասաց և փակեց տան դուռը: Վերադարձա և երկար թակեցի դուռը, խնդրեցի, որ ներս թողնի։ Բայց մայրս նույնիսկ դուրս չեկավ: Ես շատ հուզված էի, և հույս ունեի, որ նա ուշքի կգա, կհասկանա իրավիճակը և ինձ ներս կթողնի: Այդ պահին ես հասկացա, որ անհնազանդություն եմ ցուցաբերել: Բայց արժե՞ր վտանգել երեխայի առողջությունը նման մանրուքի համար:

Ես մնացի բակում: Ժամանակն արագ անցավ և բավականին ցուրտ էր: Եվս մի քանի անգամ մոտեցա դռանը, բայց ի պատասխան միայն լռություն տիրեց: Վերջին անգամ մայրս, լույսը միացնելով, դուրս եկավ ու ասաց, որ չխանգարեմ իր քունը …

Ես զանգեցի ընկերոջս, բացատրեցի, թե ինչ է կատարվել: Նա առաջարկեց գնալ իր տուն, բայց ես չկարողացա: Ես այլ դաստիարակություն ունեմ: Գիշերվա կեսին նա վերմակ բերեց, որպեսզի ես մի փոքր տաքանամ: Առավոտյան ես նրան տուն ուղարկեցի, քանի որ մեկ ժամ անց նա նորից պետք է գնար աշխատանքի: (Այս մարդը հետագայում դարձավ իմ ամուսինը): Եվ նա չէր ուզում, որ ինչ-որ մեկը սխալ բան մտածեր:

Ժամը յոթին մայրս վեր կացավ և սկսեց զբաղվել տնային գործերավ: Արագ ներխուժեցի տուն, վերցրի աշխատանքային պայուսակս, առանց հագուստս փոխելու, վազեցի գործի: Ես գիշերը չէի քնել, սոված ու հուսահատված, կորցրել էի պայծառ ապագայի հույսս ու ապագայի հանդեպ վստահությունս:

Վերադառնալով տուն՝ ես որոշեցի տատիկիս հետ ապրել: Նա ապրում էր մոտակայքում, բայց և մայրիկի հետ չէր շփվում: Կհարցնեք՝ ինչու՞ միանգամից չդիմեցիր նրան: Այո, միայն այն պատճառով, որ ես անհանգստանում էի նրա առողջության համար: Տատիկն, իհարկե, ամեն ինչ հասկանում ու ընդունում էր: Նա միշտ աջակցում և տեր էր կանգնում ինձ։

Հիմա ես ինքս մայր եմ, և ավելին՝ չեմ հասկանում մորս արարքը: Այդ դեպքից հետո բավական ժամանակ է անցել, և իմ հոգին նույնպես քերծվում է: Մենք շփվում ենք, բայց մեր մեջ այլևս վստահություն և առանձնահատուկ սեր չկա:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: