Ես հղի եմ` 9 ամսական, մոտ օրերս կծնվի մեր փոքրիկը: Մեկուկես ամիս առաջ ես և ամուսինս կռվեցինք, իսկ նա հավաքեց իրերն ու հեռացավ մոր մոտ: Մենք շատ էինք վիճում, քանի որ իմ հղիության ընթացքում նա շատ կոպիտ էր ինձ հետ, անընդհատ դիմում էր մանր մունր խնդրանքներով.
Տուր, բեր, տաբատս գտիր, տաքսի կանչիր և այլն, ես նրա համար դարձել էի ծառա (մինչ ֆիզարձակուրդը նա այսպիսին չէր): Դու միևնույն է տանը նստած ես, ի՞նչն է դժվար է ինչ որ բան անել: Ոչ մի լուրջ պատճառ չկար՝ դավաճանություն, ալկոհոլիզմ կամ ծեծկռտուք:
Մայրս ինձ ընդունեց միայն այն պայմանով, որ ես ամուսնուցս բաժանվեմ հարյուր տոկոսով, բայց ամուսինս այս ամբողջ ընթացքում ուզում է ինձ հետ միանալ և անհամբեր սպասում է երեխայի ծնունդին:
Իսկ մայրս հիստերյաներ է սարքում, երբ լսում է, որ ամուսինս զանգում է, կամ գալիս է տուն, բղավում է` ասում, որ կկանչի ոստիկանություն, բողոքում է սրտից, երբ ես ասում եմ, որ գուցե միանամ ամուսնուս հետ, որ ես խաբել եմ նրան` խոստանալով բաժանվել ամուսնուցս:
Մի կողմից, ես հասկանում եմ, որ միգուցե նա ճիշտ է, կողքից ավելի վելի լավ է երևում, պետք չե երկու անգամ մտնել նույն գետը, իսկ ամուսինս այդպես էլ չի փոխվի: Մյուս կողմից էլ, ես ունեմ զգացողություն, որ ինձ ասես շահարկում են: Ես կցանկանայի ինքս որոշում կայացնել, այլ ոչ թե ինչ֊որ մեկի ճնշման տակ։
