Ե՞րբ ես վերջապես կդադարեմ սխալվել մարդկանց հարցում. հաճախ հարց ենք տալիս մենք ինքներս մեզ։ Կյանքը մեզ սովորեցնում է, որ միամտությունն ու անկեղծությունը միևնույն բանը չեն։ Արդյո՞ք կարելի է սովորել ճանաչել մարդկանց։
Այդ մասին մի հին և իմաստուն առակ կա, որը այսօր ներկայացնում է EnterTrain-ը։ Այն կպատասխանի ձեր հարցին։
Մի անգամ աշակերտը հարցնում է իմաստուն ծերունուն. «Հուշիր ինձ, ինչպես սովորեմ ճանաչել մարդկանց, ինչպե՞ս հասկանամ՝ ում է կարելի վստահել, ումից՝ զգուշանալ»։
«Ես քեզ սկզբում կպատմեմ, թե ումից է պետք կյանքում զգուշանալ»,– պատասխանում է ծերունին։ «Զգուշացիր այն մարդուց, որը շատ խոնարհ տեսք ունի։ Երբ ինչ–որ մեկը խոնարհվում է քո առաջ, գրկում և ցուցադրում է իր արտասովոր համակրանքը քո նկատմամբ. այ այս մարդուց զգուշացիր առաջին հերթին»։
«Ինչո՞ւ, իմաստուն, ես քեզ չեմ հասկանում»,– հարցնում է զարմացած աշակերտը։
«Որովհետև այս մարդն առաջինը մեջքդ դանակ կխրի»,– տխուր պատասխանում է ծերունին։
«Իսկ ո՞ւմ է կարելի այդ դեպքում վստահել»,– կրկին հարցնում է աշակերտը։
«Վստահիր նրանց, ովքեր իրենց պարզ ու բնական են պահում։ Ով ճիշտն ասում է երեսիդ, ինչպիսին էլ որ այն լինի։ Նման մարդիկ քեզ թիկունք կլինեն նեղ պահին և երբեք չեն դավաճանի։ Իրական խոնարհումը երբեք նկատելի չի լինում, այդ պատճառով էլ այն գտնելը հեշտ չէ, բայց երբ այն ձեռք ես բերում, այն այլևս երբեք քեզ չի դավաճանում»,– պատասխանում է ծերունին։
Աշակերտը շնորհակալություն է հայտնում ծերուկին և ողջ կյանքում հետևում նրա իմաստուն խորհրդին։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց EnterTrain-ը