«Ինչ արագորեն ամեն ինչ ընկավ իր տեղը և արդարությունը հաղթեց», — դառնացած ասում է տիկին Նադեժդա:
— Վաղն արդեն կլրանա քառասուն օրն, ինչ Միխայելը չկա, իսկ նրանք …
Միխայելը Նադեժդա արդեն հանգուցյալ ամուսնու եղբայրն է՝ բարի, աշխատասեր, համակրելի տղամարդ էր: Իր ամբողջ կյանքի ընթացքում նա աշխատել է որպես ինժեներ, և կառուցել տներ: Իր կնոջ ՝ Ելիզավետայի հետ նրանք ունեցան և մեծացրեցին երկու երեխա: Էլիզավետան հիմար կին չէ, բայց երիտասարդ տարիքում նա ալկոհոլից կախվածություն էր ձեռք բերել: Եվ մի քանի տարի անց նրան միացավ նաև իր որդին:
Դուստրը կրթված էր, ամուսնացել և հեռացել էր հայրական տնից, իսկ Միխայելը միայնակ էր պայքարում իր կնոջ և որդու սովորույթան դեմ: Եղել են ժամանակներ, երբ Միխայելը հավատում էր, որ իր մոտ ստացվում է նրանց կախվածությունը բուժել, բայց ժամանակն անցնում էր, և ամեն ինչ սկսվում էր նոր ձևով: Չէր կարելի նրանց համարել ալկոհոլից կործանվածներ, քանի որ նրանք երկուսն էլ աշխատում էին, Սաշան անգամ ամուսնացել էր, և ուներ մի աղջիկ։ Բայց միևնույն է այս սվորությունը խանգարում էր նրանց ապրել նորմալ և երջանիկ կյանքով։
70-ին մոտ տարիքում Միխայելը հիվանդացավ։ Կինն անցավ թոշակի, իսկ տղան բաժանվեց և վերադարձավ ծնողների բնակարան։ Միխայելի կյանքը վերածվեց դժողքի։ Ամեն օր տեսնում էր նրանց հարբած վիճակում և հիվանդության պատճառով ոչինչ չէր կարողանում աներ։
Հարազատները նկատում էին, որ նա շատ էր նիհարել, շատ լուռ էր դարձել և հանրային տրանսպորտով գնալու փոխարեն ոտքով էր գնում հիվանդանոց։ Նրանից անգամ թոշակն էին վերցնում։ Նադեժդան ապրում էր Միխայելի քրջ՝ հարևանությամբ և ամեն ամիս նրան գումար էր տալիս, որպեսզի խեղճ մարդու համար ուտելիք գնի։
Այսպես շարունակվեց մինչև Միխայելը մահացավ։ Այդ օրվանից դեռ 40 օր էլ չէր անցել, երբ մի օր Նադեժդայի դուռը թակեց Միխայելի կինը՝ շուրթերը ներկած կարմիր շրթներկով (սրա մասին նա երբեք չէր մոռանում)։ Կինը խնդրեց Նադեժդային իրեն պարտքով գումար տալ, բայց նա հրաժարվեց ասելով, որ ինքը նույնպես թոշակառու է, և որ ինքն էլ ունի գումարի կարիք։
-Բայց դու այն ժամանակ օգնում էիր ամուսնուս, իսկ հիմա կարող ես օգնել ինձ և որդուս,- ասաց Ելիզավետան -Ես Միխայելին օգնում էի, քանի որ նա քեզ պետք չէր, իսկ հիմա էլ դու ինձ պետք չես հեռացիր այստեղից։ Այս խոսակցության մասին Նադեժդան պատմեց Միխայելի աղջկան, իսկ նա նեղացավ և անջատեց հեռախսը։
-Ինչի համար է նեղանում ինձանից։ Ինքն անգամ չի գալիս իր մորը տեսակցության, իսկ ես ինչե՞ պարտավոր եմ դա անել,- ասում էր Նադեժդան։ Նա ընդհանրապես չէր ափսոսում իր այդ արարքի համար և միևնույն է այդ գումարը նրան հետ չէին վերադարձնելու։
