Ես 17 տարեկան էի, երբ հանդիպեցի Սերգեյին: Նա ինձնից 10 տարով մեծ էր և շատ ուշադիր էր իմ նկատմամբ։ Որոշ ժամանակ անց հասկացա, որ անգիտակից սիրահարված եմ նրան: Իմ 18֊ ամյակին նա ինձ առաջարկություն արեց այնպես, ինչպես հարկն է, մատանիով, ծաղիկներով և գեղեցիկ խոսքերով
Ես համաձայնեցի, բայց որոշեցինք ամուսնանալ 8 ամիս անց:
Միանգամից ասեմ, որ ծնողներս ոգևորված չէին իմ ընտրությամբ: Եվ հիմա, արդեն մեծ տարիքում ես հասկանում եմ, թե ինչու: Բայց նրանք, որպես խելացի մարդիկ, ինձ չէին անհանգստացնում իրենց կարծիքներով:
Նա ահավոր խանդոտ էր և անընդհատ ազդում էր նյարդերիս: Նա կարող էր սկանդալներ սարքել, եթե ես խոսեի ինչ֊ որ տղամարդու հետ: Սկանդալները հոգնեցնող էին, ինչի պատճառով ես բավականին շատ էի լացում։ Քոլեջում, որտեղ ես սովորում էի, ունեինք զուտ կանանց խումբ, այնպես որ այդ տարիները հանգիստ էին ընթանում: Բայց հետո ես ընդունվեցի համալսարան: Դուք ինքներդ գիտեք, որ համալսարանը շփումների, ծանոթությունների, հետաքրքիր իրադարձությունների նոր շրջանակ է: Եվ Սերգեյին այդ ամենը դուր չէր գալիս:
Ամեն օր նա ավելի կտրուկ էր խոսում իմ համալսարան գնալու մասին, կտրականապես դեմ էր, որ ես մասնակցեմ նախագծերին, իսկ հետո նա սկսեց հայտարարել, որ ինքը չի հասկանում, թե ինչու եմ ես սովորում համալսարանում` ասելով, որ կինը պետք է մտածի երեխաներ ունենալու և ընտանիք կազմելու մասին, այլ ոչ թե մարզի ուղեղը:
Մենք դիմում ներկայացրեցինք, հարաբերություններն օրինականացնելու համար և մեզ հայտնեցին, որ պետք է սպասենք երկու ամիս: Մենք չէինք ուզում շքեղ հարսանիք: Որոշեցինք օրինականացման ժամանակ լինենք երկուսով, որից հետո պետք է տեղեկացնեինք մեր ծնողներին՝ հրավիրելով նրանց տոնական ընթրիքի:
Այդ երկու ամիսներն ինձ համար ասես փորձություն լինեին: Նա տանջում էր ինձ իր խանդով, և որպես ապագա ամուսին, նա փորձում էր ինձ արգելել շփվել ընկերներիս հետ:
Ես, իհարկե, դիմադրում էի, բայց հետո հասկացա, որ ես իսկապես դադարել եմ շփվել նրանց հետ, ովքեր ինձ համար հարազատ էին եղել, որովհետև նրանց հետ յուրաքանչյուր հանդիպումը Սերգեյը վերածում էր սկանդալի, իսկ ես դա չէի ցանկանում։
Հարսանիքից երկու շաբաթ առաջ ես հասկացա, որ անձնագրիս մեջ կնիք դնելով `ես երջանկություն չեմ գտնի, ոչ թե նրա համար, որ ես չեմ սիրում եմ այդ տղամարդուն, այլ ընդհակառակը նրա համար, որ ես կկորցնեի ընկերներիս և հարազատներիս, ես չէի կարողանա ավարտել ուսումս և, ընդհանրապես չէի ստեղծի կարիերա:
Ես որոշեցի բաժանվել: Դա շատ դժվար էր, քանի որ ես կապվել էի այդ տղամարդու հետ և սիրում էի նրան:
Բայց նա անընդհատ զանգում էր, գալիս, համոզում էր ինձ հետ վերադառնալ: հիմա ես հասկանում եմ, որ ես ճիշտ ընտրություն եմ կատարել, քանի որ, որոշ ժամանակ անց իմացա, որ նա ինձ դավաճանել է և, որ մեր բաժանումից անմիջապես հետո նա սկսել է ապրել մեկ ուրիշ աղջկա հետ, որն իր աշխատողներից էր:
Եզրափակելով, ես ուզում եմ ասել, որ եթե տղամարդը Ձեզ սահմանափակում և ճնշում է, ապա փախչեք նրանից: Այս հարաբերությունները Ձեզ ոչ մի լավ բան չեն բերի:
