Ես և ամուսինս միասին ենք արդեն 5 տարի և ունենք մի տղա։ Ես ամբողջ օրը երեխայիս հետ տանն եմ, մայրս և սկեսուրս աշխատում են և տան ու երեխայի հոգսն ամբողջությամբ իմ ուսերին է։ Նա մանկապարտեզ չի հաճախում, իսկ բնակարանը վարձակալում ենք։ Հայրս չի զբաղվել իմ դաստիարակությամբ, ես նրան չեմ ճանաչում, մայրս նրան դուրս է հանել տնից, քանի որ նա շատ էր խմում։ Հիմա նա ծերանոցում է, և ինձ պարտադրում է հանել իրեն այնտեղից և զբաղվել իր խնամքով։
Նա ասում է, որ կօգնի երեխայի հարցում, բայց ես հասկանում եմ, որ սա հսկայական պատասխանատվություն է։ Իսկ եթե ինչ-որ բան այնպես չընթանա, խնամքը, դեղորայքը, տարեց հոր բուժումը նույնպես կընկնեն իմ ուսերին։ Մյուս կողմից, նա իմ հայրն է, նույնիսկ եթե նա ինձ չի մեծացրել, Աստված կլինի նրա դատավորը: Եվ հիմա բոլորը դատապարտում են ինձ՝ ասելով, որ ես սարսափելի դուստր եմ և չեմ ուզում զբաղվել հորս խնամքով։
Ես ունեմ նաև մեծ քույր (ես 35 տարեկան եմ, նա 44)։ Նա ընդհանրապես լռում է, իբր, դա իրեն չի վերաբերում և որևէ կերպ չի մեկնաբանում, քանի որ նրա ամուսինը չի համաձայնի դրան: Հիմա չգիտեմ՝ ինչ անեմ։ Եթե ես ու ամուսինս որոշում կայացնենք, ապա ողջ պատասխանատվությունը միայն մեր վրա է ընկնելու։ Ես իսկապես պնդում եմ, որ մենք դրա տակից չենք կարողանա դուրս գալ, մեր ֆինանսական վիճակը կայուն չէ և ես ուզում եմ արագ աշխատանքի անցնել, քանի որ գումարը չի հերիքում:
Մի կողմից էլ վախենում եմ, որ հանկարծ նորից սկսի խմել, կամ նրա հետ մի բան պատահի՝ նա արդեն 70 տարեկան է։ Այս հարցն ուղղակիորեն ընկճում է ինձ բարոյապես, և ես սկսում եմ մտածել, որ ես իսկապես չար եմ, մտածում եմ միայն իմ մասին և չեմ ուզում օգնել իմ հարազատ հորը: Վերջերս ամուսնուս հետ նորից խոսեցինք այս թեմայով, նա շատ մարդամոտ տղա է, բայց մենք որոշեցինք չզբաղվել հորս խնամքով և չվերցնել նրան ծերանոցից։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
