Երեկ հյուրերս հետ ավտոբուսով գնում էի տուն։Ես գնում էի և մտածում աշխատանքի ու վաղվա օրվա մասին: Կանգառներից մեկում մոտ չորս տարեկան փոքրիկ տղա բարձրացավ ավտոբուս նրա հետ մոտ երեսուն տարեկան մի տղամարդ է: Երեխան նստեց հայրիկի գրկին և լաց լինում:
Ոչ ոք ուշադրություն չդարձրեց նրան: Տղամարդը շատ հոգնած էր, աչքերը շատ տխուր էին, և նա շարունակմտահոգ հայացքով նայում էր պատուհանից դուրս:
Երկու կանգառ գնալուց հետո տղան արցունքներով աչքերով, հարցրեց հորը.
-Հայրիկ, դու սիրո՞ւմ ես մայրիկին:
-Իհարկե, որդիս, սիրում եմ: — պատասխանեց հայրը դողացող ձայնով:
Տղան, իր արցունքներն աչքերին կրկին հարցրեց հորը.
-Հայրիկ, ուրեմն ինչու՞ ես մայրիկին հողի մեջ թաղել, մենք այլևս չե՞նք տեսնի նրան:
Ավտոբուսի մարդիկ լռեցին և նայեցին տղամարդուն:Եվ հետո տղամարդու աչքերը արցունքներ լցվեցին, նա ամուր գրկեց որդուն և, թաքցնելով արցունքները մարդկանցից, ոչինչ չասաց:Դաժան բանն է կյանքը:
Փայփայեք միմյանց, հոգ տարեք միմյանց մասին: Գնահատեք միասին ապրած ամեն մի վայրկյանը:
