Իզուր են ասում, որ բոլոր վաղ ամուսնությունները դատապարտված են բաժանման: Իմ անունը Մանե է, իսկ ամուսնունս՝ Անդրանիկ: Մենք շատ շուտ ենք ամուսնացել, իսկ մեր դուստրը ՝ Ալինան, ծնվել է իմ տասնութ տարեկանը լրանալուն պես, այդ ժամանակ ամուսինս արդեն տասնինը տարեկան էր:
Այո, սկզբում դժվար էր մանկությունից հասուն տարիքի անցնելը, բայց ես և Անդրանիկն իսկապես սիրում ենք միմյանց, այնպես որ ամեն ինչ ստացվեց սահուն և անկաշկանդ: Ծնողներս, իհարկե, մեզ ամեն հարցում շատ են օգնել, և ես շատ շնորհակալ եմ նրանց դրա համար:
Ալինան մեծացավ առողջ և հնազանդ աղջիկ, ուստի մենք նրա հետ կապված առանձնահատուկ խնդիրներ չենք ունեցել: Դուստրս ուրախացնում էր մեզ իր հաջողություններով, և երբ նա յոթ տարեկան էր, մենք հեշտությամբ որոշեցինք ունենալ երկրորդ երեխայի: Մենք ինքներս էլ արդեն ոտքի էինք կանգնել, ավարտել էինք ուսումը, ունեինք կայուն աշխատանք, ինչպես ասում են, բոլոր խաղաքարտերը մեր ձեռքերում էին:
Երկրորդ հղիությունն ի սկզբանե հեշտ չէր: Վատ անալիզներ, ընդհատման ռիսկ, ես անընդհատ հիվանդանոցում պառկում էի պտղի պահպանման համար, իսկ երեսուն շաբաթականում մեր ուլտրաձայնային հետազոտության արդյունքում պարզեցինք, որ ապագա երեխայի մոտ կան զարգացման պաթոլոգիաներ:
Ես լաց էի լինում, բայց չէի պատրաստվում ազատվել երեխայից՝ հուսալով, որ ծննդաբերությունից հետո ոչինչ չի հաստատվի, բայց հրաշքը տեղի չունեցավ: Իմ տղան ծնվել է լուրջ շեղումներով, որոնք շատ ավելի բարդ էին, քան սպասվում էր: Կարելի է ասել, որ ինձ կամքիս հակառակ ստիպեցին հրաժարվել երեխայից՝ պատճառաբանելով, որ նա երկար չի ապրի:
Եվ այդպես էլ եղավ: Երկու ամիս մենք այցելեցինք մեր որդուն ինտենսիվ խնամքի բաժանմունքում, և հետո նա հեռացավ կյանքից: Այդպիսի կորստի պատճառով Անդրանիկը և ես խելագարվում էինք: Մենք այլևս չէինք մտածում ևս մեկ երեխա ունենալու մասին: Բայց փոքրիկ երեխա մեծացնելու վայրի ցանկությունը մեզ հանգեցրեց որդեգրման գաղափարին: Ճիշտ է, մենք հանգեցինք այդ որոշմանը վեցուկես տարվա ընթացքում:
Ստանալով երկար սպասված թույլտվությունը, ես և Անդրանիկը շտապեցինք մանկատուն: Մենք անպայման տղա երեխայի կարիք ունեինք, ցանկալի էր այն տարիքը, որը կունենար մեր որդին այժմ ՝ մոտ վեցից յոթ տարեկան: Այս մասին տեղեկացրեցինք մանկատան տնօրեին:
Տնօրենը մտածելով երեխաների ճակատագրի մասին, մոտեցավ պահարանին և այնտեղից հանեց մի ֆայլ: Պաշտոնական թերթերի շարքում տուփի մեջ կար մի ճմռթված թերթիկ, որտեղ ինչ-որ բան էր գրված առաջին դասարանցու անորոշ ձեռագրով:
— Միգուցե Ձեզ հետաքրքրում է այս խոցելի բնույթը: Ոչ բոլոր երեխաներն են այդքան անհանգստանում միայնությունից, բայց այս տղան իսկապես տառապում էր…
Մենք սկսեցինք կարդալ մայրիկին ուղղված նամակը.
«Մայրիկ, մայրիկ, ես այլևս ուժ չունեմ քեզ սպասելու համար: Ամեն օր նայում եմ պատուհանից և սպասում եմ քեզ, որ դու գաս: Ինձ խաղալիքներ պետք չեն, ուզում եմ տուն վերադառնալ: Ինչու՞ ինձ լույս աշխարհ բերեցիր մայրիկ, եթե ես քեզ պետք չէի»:
Արցունքները գլորվեցին մեր այտերից: Մենք գտանք քեզ, որդիս․․․
Նյութը հրապարական պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
