Ընկերուհիս մի հրաշք բալիկ լույս աշխարհ բերեց, ծանր ծննաբերություն ունեցավ, նա պառկած էր հիվանդա-սենյակում, անօգնական, հիվանդանոցում կարանտին էր, ոչ ոքի թույլ չէին տալիս ներս մտնել:
Նրան ես ուղեկցեցի հիվանդանոց, ամուսինը մեկ շաբաթ էր չէր բարեհաճում տուն գալ, ես գիտեի, որ նա սիրուհի ունի, սակայն ընկերուհուս ոչինչ չէի ասում:
Ընկերուհիս մանկատան երեխա է, նա ծնողներ չունի, ամուսնու մայրն էլ նրան չէր ընդունում և հետն ընդհանրապես առնչություն չուներ:Նրա միակ հարազատը ես էի: Երբ ես գնացի նրա տուն, տեսա, որ տանը ուտելու ոչինչ չուներ, ինքն վէլ վատ վիճակում էր:
Զանգահարեցի ամուսնուն, սակայն նա շատ կոպիտ պատասխանեց, որ չխառնվեմ իրենց ընտանեկան գործերին. «Սիրտդ ցավում է, ապահովիր նրան»:Երրոր օրը երբ գնացի հիվանանոց, ես ամեն օր գնում էի, մթերք էի տարել, խնդրեցի աշխատողին վեր բարձրացնել, և երբ ուզում էի գնալ, հանկարծ լսեցի ընկերուհուս ամուսնու ձայնը.
— Լսիր, Լուսկա, ինչպես ես, չես պատկերացնի ինչ զբաղված եմ, չեմ հասցնում քեզ մոտ գալ, լա՞վ ես զգում:
— Լավ եմ, շատ լավ եմ, -հեգնեց կինը:
— Լսիր, քեզ մոտ մի քիչ ուտելու բան կգտնվի ինձ համար, ես փող չունեմ, չեմ կարողանում մթերք գնել, եթե քեզ մոտ գումար կա, մի քիչ էլ գումար ուղարկիր:
Ես հազիվ զսպեցի նրան ապտակելու ցանկությունս ու զայրացած հեռացա:
Ամենացավալին այն էր,որ գիտեի, որ ընկերուհիս կապահովի մթերքով նրան , նրան, ով ոչ մի վայրկյան չէր մտահոգվում կնոջ համար:
