Երեկ տղաս ուշ տուն եկավ, գլուխը կախ կանգնեց սեղանի մոտ ու սկսեց լացել․ Մի քանի րոպե անց այնպիսի բան ասաց, որ ուղղա-
կի շոկի ենթարկվեցի․․․Մայրը միայնակ էր մեծացնում որդուն՝ առանց ամուսնու, ամուսնալուծվել էր, երբ որդին դեռ մեկ տարեկան
էլ չկար։ Իսկ հիմա տղան արդեն 14 տարեկան է, նա 34 տարեկան է,աշխատում է որպես հաշվապահ փոքր հիմնարկում։ Անցած տա
րվա ընթացքում կյանքը դարձել է դ ժոխք:
Եթե մինչեւ հինգերորդ դասարան տղան լավ էր սովորում,ապա այժմ ցանկություն չուներ սովորելու:Մայրը ուզում էր,որ որդին ավար
տեր իննամյա դպրոցը ու գոնե ինչ-որ մասնագիտություն ստանար։ Չնայած միշտ երազել էր, որ որդին բարձրագույն կրթություն
ստանար : Այս անգամէլ դասղեկը նրան դպրոց կանչեց և նկատողություն արեց բազմաթիվ ուսուցիչների ներկայությամբ՝ որդու վա
տա վարքի ու վատ առաջադիմության համար։
Ընկճված,գրգռված՝ նա գնաց տուն՝ իրեն լիովին անզոր զգալով ինչ-որ բան փոխելու։Նա լուռ ու խոժոռ լսում էր դասղեկի նախատ
ինքներն ու խրատները։ Նա տխուր վերադարձավ տուն, մտքերով տարված, այլևս հույս չուներ, որ ինչ որ բան հնարավոր է փոխել :
Նա ողջ օրը նախատում ու հանդիմանում էր որդուն : Բայց ապարդյուն :Երեկոյան փոշին մաքրելիս նա հանկարծ տեսավ, որ բյու-
րեղյա ծաղկամանը, որը ժամանակին ընկերները նվիրել են նրան ծննդյան օրվա համար (ինքը նման ծաղկաման չէր կարող գնել), անհետացել է :
Սկսեց փնտրել ողջ տնով :Սառնարանի ետևը սրբելիս նկատեց մի փաթեթ ու փորձեց դուրս քաշել : Հանկարծ լսվեց ապակու զրնգո
ցը : Նա դուրս քաշեց թերթի մեջ փաթաթված կոտրված բյուրեղյա ծաղկամանի բեկորները :Տղան եկավ ժամը տասներկուսին։ Նա
ներս մտավ ու գլխիկոր կանգնեց դռան մոտ։ « Ես կոտրել եմ ծաղկամանը : Ներիր մայրիկ, ես չէի ուզում : Ես չեմ ուզում քեզ ցավ
պատճառել, բայց ինձ մոտ ոչինչ չի ստացվում : Ես անհաջողակ եմ»:
Հանկարծ, սեղանի վրա թեքվելով, որդին սկսեց լաց լինել։ Նայրը մոտեցավ նրան, գրկեց նրա ուսերը և նույնպես կամաց լաց եղավ։«
Ներիր ինձ, տղաս: Ես միշտ նեղացնում եմ քեզ, գոռում եմ քեզ վրա, երդվում եմ: Ինձ համար դժ վար է : Ներիր ինձ, ես քեզ այլևս եր-
բեք չեմ վի րավորի »:
