Երեկ բենզալցակայանի մոտ մի տատիկի տեսա, ով կանգնած էր խանութում և կարկանդակ էր ուտում, սակայն միևնույն ժամանակ շարունակում էր նայել թխվածքներով սառնարանին:
Ես հարցրեցի, թե որ թխվածքն է ամենահամեղը, իսկ ինքն էլ ամաչելով պատասխանեց, որ չգիտի, քանի որ երբեք չի գնել դրանցից:
Երբ ես ասացի, որ ուզում եմ նրան հյուրասիրել, տատիկը կարմրեց…սակայն 1 րոպե մտածելուց հետո, պատասխանեց, որ, հավանաբար, ամենահամեղը՝ շոկոլադե թխվածքն է կամ էկլերը:
Ես, բնականաբար, երկուսից էլ գնեցի, վերցրեցի նաև թեյ և հյուրասիրեցի տատիկին: Միայն տեսնեիք, թե որքան ուրախ էր նա, որքան շնորհակալ…
Ավելի ուշ հասկացա, որ պետք էր էլի որևէ բան գնել նրա համար, սակայն ամեն ինչ արագ եղավ, էմոցիաներս այդ պահին շատ էին:
Ոչ մի հերոսություն չեմ տեսնում արածիս մեջ, պարզապես կիսվում եմ այս պատմությամբ, որպիսի սկսեմ բարության ալիք:
ՉԷ որ այդ օրը ես լուրջ վնասներ չկրեցի, բայց օգնեցի մի խեղճ տատիկի: Կցանկանայի, որ այս ամենը լիներ շարունակական:
