Միշելի կյանքը արդեն հինգ ամիս է, ինչ բոլորովին փոխվել է, նա աշխարհի ամենաերջանիկ կինն է՝ դարձել է մայր:
Ինչպես բոլոր ապագա մայրերը, այնպես էլ Միշելը՝ նախքան երեխայի ծնվելը գնել էր բոլոր անհրաժեշտ իրերն ու պարագաները, ինչպես նաև՝ երեխայի համար տակդիրներ:
Նա գովազդների և այլ միջոցներով փորձել է տեղեկանալ, թե որ ֆիրմայի տակդիներից կարելի է գնել երեխայի համար, որպեսզի լինի անվտանգ և ապահով: Այսպիսով նա գնում է հայտնի ֆիրմաներից մեկի տակդիներից՝ վստահ լինելով, որ դա ամենաանվտանգն է:
Մի անգամ Միշելը փոքրիկի տակդիրը փոխելուց հետո, նկատում է, որ երեխան անհամեմատ անհանգիստ է դառնում: Իսկ արդեն որոշ ժամանակ անց նա սկսում է անդադար լաց լինել:
Միշելը բոլոր հնարավոր կասկածների դեմ ամեն ինչ անում է երեխային հանգստացնելու համար, սակայն ոչ մի կերպ ոչինչ չի օգնում: Արդեն կարծում է, որ պետք է շտապ օգնություն դիմել և ի վերջո հասկանալ, ինչ է կատարվում երեխայի հետ:
Հանկարծ Միշելը մտածում է հանել տակդիրը, միգուցե այդպես երեխան իրեն հանգիստ զգա: Երեխայի տակդիրը հանելուն պես Միշելը զարմացած և վախեցած է մնում՝ տեսնելով երեխայի արյունոտ նստատեղը:
Այնուհետև նկատում է տակդիր մեջ ինչ-որ սև կետիկներ, ձեռքով շոշոփելուց հետո հասկանում է, որ դրանք երկաթի կտորներ են, որոնք ցավոք արդեն վնասել էին երեխայի նստատեղը:
Միշելն անմիջապես կապվում է տվյալ ընկերության հետ և պատմում եղելությունը, թե ինչպես կարող են նման անուշադրության մատնել այսպիսի արտադրությունը, չէ որ այն կարող էր էլ ավելի մեծ վնաս պատճառեր երեխային:
Կազմակերպությունից ներողություն են խնդրում և առաջարկում են ֆինանսական օգնություն:Սակայն Միշելի համար դա ոչինչ էր, նա իհարկե մերժեց այդ օգնությունը և ասաց, որ հրաժարվում է իրենց ֆիրմայից օգտնվել:
Այդ դեպքից հետո Միշելը համացանցով կիսվում է այս դեպքում և զգուշացնում բոլոր ծնողներին ուշադիր լինել մանկական որևէ ապրանքատեսակից օգտնվելուց: