Երբ հարսանիքն ավարտվեց, հայրը դանդաղ մոտեցավ դստերը և նրա ականջին շշնջաց, որ չգնա․․․Բոլոր ներկաները ուղղակի ապ- շած էին։Երբ հարսանիքն ավարտվեց, հայրը կամացուկ մոտեցավ դստերը և ասաց,որ գիշերի իրենց մոտ: Բոլոր ներկաները զարմացած էին, հյուրերը սպասում էին դստեր պատասխանին։ Անժելան նայեց երկշերտ թեստին. -Ինչ անեմ հիմա,-մտածեց նա:
26 տարեկանում նա արդեն ինքնուրույն կին էր։Նա աշխատում էր իր մասնագիտությամբ, բնակարան էր վարձել։ Նա կախված չէր ծնողներից, բայց միշտ ընդունում էր օգնությունը։ Անժելան շատ էր ուզում այս երեխային։ Նա հասկանում էր, որ բացի այն մարդուց, ումից հղ իացել է, ուրիշ ոչ ոքից չի ցանկանա հղ իանալ։ Խնդիրը մեկն էր՝ սիրելին ամուսնացած էր։ Հավատքը նրան թույլ չէր տալիս լքել ընտանիքը, բայց նա միշտ ամենայն լրջությամբ ասում էր, որ եթե Անժելան ցանկանա երեխա ունենալ, կընդունի ու կդաստիարակի։
Ինչպես կարծում էր, սիրելին հիացած էր հղ իության լուրով, ասում էր, որ իրենց երեխային ոչինչ պետք չի լինի։ Բայց ահա ծնողները…Մայրիկն ու հայրիկը հին ավանդույթների կրող էին: Անժելայից բացի նրանք ունեին ևս մեկ դուստր՝ Մարինան (նա և Անժելան երկվորյակներ էին) և մեկ որդի։ Քույրը չէր սիրում երեխաներին, բայց նա աջակցում էր Անժելային։ Եղբայրն ընդհանրապես չէր մտ ածում, նա դասավորում էր իր կյանքը։
Երբ հայրն իմացա վ հղ իության մասին (մայրը մի փոքր ավելի շուտ էր լուսավորվել), կատա ղեց: Անժելան ինքն իրեն պնդեց՝ ես այս երեխային կծնեմ ու վերջ։Այդ ժամանակ հայրն ասաց, որ այլևս չի ուզում ճանաչել նրան և դեռ չծնված թոռանը, որ նա այլևս դուստր չունի։Մայրիկը փորձեց հանգստացնել Արկադիին, բայց ապարդյուն։Նա բոլորին ար գելեց իր ներկայությամբ հիշել Անժելայի անունը։
Անժելան դուստր ունեց ավ։ Աղջիկը մեծաց ավ ակտիվ ու գեղեցիկ, փոքր, գանգուր, սև աչքերով : Բոլոր հարազատները սիրում էին նրան (բացի պապիկից, համապատասխանաբար, նա երբեք չտեսավ իր թոռնուհուն և շարունակեց հերքել նրա գոյությունը): Երբ փոքրիկը երկու տարեկան էր, Անժելայի եղբայրը որոշեց ամուսնանալ։ Նման միջոցառման ժամանակ սովորաբար պետք է հարսանիք լիներ։
Անժելան որոշել էր չգնալ՝ եղբոր տոնը չփ չացնելու համար, քանի որ հասկանում էր, որ իր ներկայությամբ հայրը կկա տաղի։ Բայց եղբայրը հակառակ հոր կամքին, քրոջն անձամբ բերեց իր հարսանիքին։ Ռեստորաի շենքը մարդաշատ էր ու աղմկոտ, երեխաները վազվզում էին։Բոլորի մեջ առանձնանում էր մի փոքրիկ գանգուր, սև աչքերով աղջիկ։
Որքան էլ Արկադին փորձեց անտեսել նրան, չկարողացա վ։ Նա խե լագարության աստիճան սիրում էր երեխաներին։ Եվ սա առաջին ու առայժմ միակ թոռնուհին էր։ Անժելան անընդհատ սեղանի շուրջ պտտվում էր, որպեսզի տեսադաշտից չկորցնի դստերը։ Կրկին շրջվելով, նա չհավատաց իր աչքերին: Թոռնուհին նստած էր պապի գրկում և ուրախ էր։ Արկադին ողջ հարսանիքի ընթացքում թոռնուհուն գրկից չիջեցրեց։
Նա պարզապես հիացած էր նրանով։ Հյուրերը շշնջում էին շուրջբոլորը: Բոլորը տեղյակ էին ստեղծված իրավիճակից և ակնհայտորեն հուզված էին, ինչպես ինքը՝ Անժելան։ Պապիկի սի րտը չդիմաց ավ։ Նա հասկացա վ, որ իզուր է այդքան զա յրացել։ Դա երջանկություն է: Հարսանիքից հետո հայրը մոտեց ավ դստերը և խնդրեց, որ նա այսօր երեխայի հետ մնա իրենց մոտ։ Այդպես փլո ւզվեց Հպարտություն և Ամոթ կոչվող անա ռիկ պարիսպը։
