Երազիս ասաց՝մամ, ինձ 5։30 կբերեն Երևան, ու այդպես էլ եղավ… վերջին խոսքերը եղել են․ «Չէր կարող սենց բան լիներ, ոնց որ երազ լինի, իմ հետ չպիտի սենց լիներ»…
Արց ախյան պшտերազմում զո հվшծ կրտսեր սերժանտ Վահե Եղիկյանը 2019 թվականի հուլիսի 11-ին էր զորակոչվել բանակ։ Նա ինքնակամ ընտրել էր Արցախում ծառայել, այնուհետև որոշել էր, որ պետք է Վարազաթմբի (Լելե Թեփե) դիրքը պահի․ «Իր ընտրությունն է եղել, առանց մեզ ոչինչ ասելու, արդեն արել վերջացրել էր, նոր ասաց։ Դիրքն էր կահավորել, մատուռն էր կառուցել, ծաղիկներ էր տնկել»,- պատմում են Վահեի ծնողները։
Վերջին անգամ հարազատների հետ խոսել է սեպտեմբերի 29-ին։
«Սկսած սեպտեմբերի 30-ի առավոտից Աստծուն խնդրում էի, որ Վահեն զանգի, մի հատ զանգի ու այդպես մինչև հոկտեմբերի 24-ը։ 25 օր տшռшպшնք, 25 օր դժո խք, մինչև որ գտանք Վահիկին»,-պատմում է Վահե Եղիկյանի մայրը՝ Կարինե Մուրադյանը։
Վահեն զինակցի ձեռքերում է զ ո հվել, шրնшքшմ է եղել, վերջին խոսքերը եղել են․ «Չէր կարող սենց բան լիներ, ոնց որ երազ լինի, իմ հետ չպիտի սենց լիներ»։
Վահե Եղիկյանը ծնվել է 2001 թվականի մայիսի 9-ին, զ ո հվել է 2020 թվականի սեպտեմբերի 30-ին։
