Մենք ամուսնացած ենք արդեն 5 տարի, բայց նա իր ընտանիքի մասին ոչինչ չի պատմել, չնայած իմ շատ ուժեղ հետաքրքրասիրությանը, ես անընդհատ հարցնում էի նրան, բայց նա ամաչելով փոխում էր խսակցությունը:
Ժամանակի ընթացքում ես դադարեցի տալ նրա նմանատիպ հարցեր։ Մի օր` արդեն չեմ հիշում թե ինչ առիթ էր մեր տանն ամուսինս լավ խմել էր, չնայած նա այդքան էլ սեր չունի խմիչքի հետ։ Այդ պահին, ասես բառացիորեն ինչ-որ մեկը նրան ասաց, որ մոտենա ինձ և հարցնի՝ հիշո՞ւմ ես դու հարցնում էիր ինձ իմ ընտանիքից: Ես քեզ հիմա ամեն իմչ կպատմեմ, բայց մի պայմանով, եթե խոստանաս, որ այս թեման այլևս չես բացի։
Մենք գնացինք ննջարան, ես լուռ նստեցի և լսեցի.
֊ Ես ինքս էլ այս ամենի մասին իմացել եմ 4 տարի առաջ, երբ ավարտում էի մանկատունը։ Դայակներից մեկն ինձ շատ լավ էր վերաբերվում այնտեղ, կարծես նա լիներ իմ մայրը, նա միշտ ինձ տալիս էի թղվածքներ, ավելի շատ ապուր էր լցնում ափսերս մեջ և թաքուն կոտլետներ էր տալիս: Երբեմն ինձ համար հագուստ էր գնում, այդ պահին ես չէի հասկանում, թե ինչու է նա այդքան ուշադիր իմ նկատմամբ, հարցնում էի, թե ինչպես եմ ես հայտնվել մանկատանը, իսկ նա չէր պատասխանում:
Հետո նա հիվանդացավ, և մի օր զանգահարեց ինձ և խնդրեց, որ ես այցելեմ նրան, պարզվեց, որ ես ունեմ ընտանիք, նրանք լավ են ապրում, երջանիկ, բավարար չափով ունեվոր են, ես ունեմ քույր, մենք ծնվել ենք նույն օրը, միայն այդ օրը նրան տարել են տուն, իսկ ինձ թողել են հիվանդանոցում` այն խոսքով, որ նրանք երկու երեխա չեն կարող պահել: Ծնողներս ամենից շատ սիրում են իրենց դստերը, ես չեմ էլ փորձել շփվել ծնողներիս հետ, եթե այն ժամանակ նրանք չունեին իմ կարիքը, հիմա առավել ևս չեն ունենա, անկեղծ ասած, ես շատ երջանիկ եմ, որ ունեմ քեզ` Իմ կին,
֊ Այս խոսակցությունից հետո էլ արտասվոցի, մի գուցե ես ինչ֊որ բան այն չեմ արել, բայց որոշեցի, որ պետք է ամուսնուս ավելի երջանիկ դարձնեմ։
