Ես ատում եմ մայրիկիս անկեղծ և խորը: Այո, ոմանք զարմանում են իմ վերաբերմունքից, բայց ես ունեմ իմ պատճառները։ Ես մեծացել եմ առանց հոր, քանի որ հայրս լքել է մորս, երբ իմացել է նրա հղիության մասին։ Մեր բոլոր դժվարություններում նա մեղադրում էր հորս և ասում է, որ ես նման եմ նրան: Անընդհատ վիրավորում է ինձ, ասում, որ իմ ծնունդը պատիժ էր նրա համար, ավելի լավ կլիներ, եթե ես ընդհանրապես չլինեի:
Ես երբեք չեմ ստացել նրա աջակցությունը և բավարարվել եմ միայն տատիկիս և պապիկիս սիրով ու իսկապես գնահատում եմ դա: Պատանեկության շրջանում նա ծեծում էր ինձ ցանկացած իմպրովիզացված միջոցներով, օրինակ, լարերով: Նա բոլորին ասում է, որ ես եմ նրա բոլոր հիվանդությունների և խնդիրների պատճառը: Բոլորը հավատում են նրան և ինձ մեղադրում են դրա համար:
Հիմա ես 30 տարեկան եմ, բայց բոլոր հարազատներս անընդհատ հիշում են դա, նրանք չեն ցանկանում հավատալ իմ խոսքերին: Այժմ ես ապրում եմ մեկ այլ քաղաքում և այդքան էլ հաճախ չեմ տեսնում նրան: Ես հավատում եմ, որ մայրս հաճախ է ինձ քննարկում և մեղադրում: Դրա պատճառով ատելությունս էլ ավելի է մեծանում: Չգիտեմ թե ինչպե՞ս հաղթահարեմ այս իրավիճակը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն