Ոտքով բացեցի խանութի դուռը և մի կերպ դուրս եկա այնտեղից: Ծանր պայուսակներն ասես կախված լինեին ոտքիցս մինչև գլուխ, իսկ ընդհանուր պատկերն ավելի շատ էր զարդարում զուգարանի թղթի մեծ փաթեթը, որը ես հպարտորեն պահել էի ձեռքերիս մեջ: Իմ գլխում կար միայն երկու միտք. Ինչու եմ ես այդքան շատ գնումներ կատարել կոնկրետ այս խանութից, եթե կա մեր տանն ավելի մոտ խանութ, և, երկրորդ, ինչպես եմ հիմա այդ ամենը հասցնելու տուն:
Ես նորից ու նորից զղջում էի, որ վաճառել եմ ավտոմեքենաս, այն ժամանակ ինձ թվում էր, որ բենզինն ինձ համար պարզապես լրացուցիչ ծախս է, բայց ամուսնալուծությունից հետո ես սկսեցի զգալ մեքենայի կարիք: Հանկարծ, խանութի դիմաց կանգնեց մի ծանոթ ավտոմեքենա. Դա իմ նախկին ամուսինն էր, իսկ կողքին նստած էի նրա ընկերուհին` գեղեցիկ և շատ շքեղ տեսքով, ի դեպ հենց նրա պատճառով ենք մենք բաժանվել: Պատկերացրեք իմ վիճակը. Աշխատանքից հետո, հոգնած, ցրված մազերով, առանց դիմահարդարման, տասնյակ պայուսակներով և զուգարանի թղթի մեծ փաթեթով:
Ես մի բնավորության գիծ ունեմ, երբեք չեմ խառնվի և թույլ չեմ տա, որ ինչ֊որ մեկը ինձ խղճա կամ ծաղրի։ Եվ այդ պահին ես պետք է արագորեն կողմնորոշվեի, թե ինչպես պետք է դուրս գամ այդ իրավիճակից. Նախկին ամուսնուս մեքենայի կողքին ես տեսա մի թանկարժեք սև մեքենա, որի մեջ նստած էր միջին տարիքի մի տղամարդ: Առանց վարանելու ես գնացի դեպի մեքենան, բացեցի դուռը, գնումներս դրեցի մեքենայի մեջ, նստեցի առջևի նստարանին և համբուրեցի վարորդին:
Գաղտնի նայեցի նախկին ամուսնուս. Նա և իր ընկերուհին զարմացած նայում էին ինձ: Ես այդ անծանոթ տղամարդուն խնդրեցի, որպեսզի ինձ գոնե տանի հարևան փողց։ Ես ամթից կարմրել էի։ Տղամարդը հարցրեց իմ հասցեն, և տարավ ինձ տուն։ Չդիմացա և արցունքոտ աչքերով պատմեցի նրան, թե ինչու եմ նման քայլ կատարել և ներողություն խնդրեցի նրանից։ Այդ օրվանից անցել է համարյա երկու տարի, ավտոմեքենա այդպես էլ չգնեցի, քանի որ մեր ընտանիքում շուտով համալրում է սպասվում։ Ահա այդպես էլ պատահական հանդիպումը դարձավ ճակատագրական։
