Ես ամուսնացած եմ արդեն ութ տարի: Այդ տարիների ընթացքում ամուսինս ինձ խնդրում էր երեխա ունենալ: Ես երեխաներին հանգիստ եմ վերաբերվում: Ասացի, որ ես երեխա կունենոմ, բայց մի պայմանով, որ երեխան նրա հետ կմնա, եթե մենք բաժանվենք և, ընդհանրապես, իմ ժամանակի 30 տոկոսը ես կհատկացնեմ երեխային, իսկ նա իր 70-ը: Նա ամեն ինչին պատասխանում էր՝ այո՛, այո՛, այո՛:
Ինձ երեք տարի համոզում էր, կենցաղային գործերում միշտ օգնում էր, մեր բյուջեն ընդհանուր էր, նա լավ բնավորություն ուներ: Եվ ես որոշում ընդունեցի: Այժմ երեխան 5 ամսական է: Ես դժոխքում եմ: Նա չի օգնում: ԸՆԴԱՆՐԱՊԵՍ: Ոչինչ չի անում: Մենք նյարդայնացնում ենք նրան: Անընդհատ ընկերների հետ է կամ մոր մոտ: Ես մենակ եմ իմ խնդիրներով: Բողոքում է, որ չկա ինտիմ կյանք: Ես պայթում եմ, իսկ նա ամեն ինչի վրա թքած ունի: Ես չեմ հասկանում, թե ինչպես կարող է մարդ մի քանի ամսվա ընթացքում բառացիորեն այդքան փոխվել:
Ես բարձրաձայնեցի, որ աղջկաս կթողնեմ իր մոտ: Փաստի առաջ կանգնեցրի: Նա մտածեց, որ ես վախեցնում եմ: Ես աղջկաս երեք ամսականից դադարեցրի կրծքով կերակրել: Իսկ հինգ ամիս հետո ես պարզապես լքեցի նրա բնակարանը՝ ասելով՝ «Ես խանութ եմ գնում»: Նա զանգահարեց մորս և սպառնաց, որ երեխային մանկատուն կտանի: Հետո նա պարզապես երեխային բերեց ԻՄ մոր մոտ:
Նրա մայրը, ով այնպես լացակումած թոռնիկեր էր ուզում, ՈՉ ՄԻ ԱՆԳԱՄ չնստեց երեխայի կողքին: «Մայրս դեմ է երեխայի կողքին նստելուն: Նա երիտասարդ կին է, ցանկանում է իր համար ապրել, ասում է` տա՛ր դրան այստեղից»: Եվ կրկին ամեն ինչ վերադառնում է ինձ. երեխան ինձ հետ է: Ինչպե՞ս ստիպել նրան երեխային վերցնել: Ես ոչ մի բանի առաջ չեմ կանգնի: Նույնիսկ մանկատուն կտանեմ: Ես այդպիսի բանի համար չեմ ստորագրել:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
