Դավիթի զգացմունքները սկսվեցին տասնմեկերորդ դասարանի վերջում: Նա դպրոցից հետո ինձ ուղեկցում էր տուն, իրարից այնքան էլ հեռու չէինք ապրում և սովորում էինք զուգահեռ դասարաններում: Երբեմն երեկոյան դուրս էինք գալիս զբոսանքի: Ծնողներս դեմ էին մեր շփմանը, և բացի այդ մենք շատ էինք ամաչում միմյանցից:
Մայրս անմիջապես ասաց, որ մենք զույգ չենք, և ինձ համար արդեն նոր փեսա է գտել, որը համապատասխանում է մեր կարգավիճակին և մակարդակին: Ծնողներս այդ ժամանակ ունեին բարձր պաշտոն, իսկ Դավիթի ծնողները սովորական գործարանի աշխատողներ էին: Բայց ես չէի մտածում, ես չէի հասկանում, որ սա կարող է խոչընդոտ հանդիսանալ սիրո, և բարեկամության համար:
Դպրոցից հետո ես ընդունվեցի համալսարան, իսկ Դավիթը չկարողացավ: Մի քանի միավոր ցածր ստանալու պատճառով անցա վճարովի ուսուցման, բայց ես դա չէի նախատեսել: Արհեստավորի մասնագիտության համար Դավիթը ստիպված էր գնալ քոլեձում սովորելու, բայց նա ծրագրել էր համալսարան ընդունվել երկու տարվա ընթացքում:
Մենք շարունակում էինք հանդիպել, իսկ մայրս ավելի ու ավելի ակտիվորեն փորձում էր մեզ խանգարել: Իմ անհաջող փեսացուն, որն ընտրվել էր ծնողներիս կողմից, ընդունվեց նույն համալսարանի այն նույն ֆակուլտետը, որտեց ես պետք է սովորեի և սկսել էր շատ հաճախ գալ մեր տուն: Ենթադրաբար օգնում էր մայրիկիս տղամարդու գործերում, քանի որ հայրս հիվանդ էր և հաճախ էր գտնվում հիվանդանոցում:
Բայց ես շատ անտարբեր էի այդ տղայի նկատմամբ և նրան չէի տեսնում որպես իմ ապագա ամուսին: Բայց կյանքն ու մայրս ամեն ինչ իր տեղում էին դնում: Հայրս մահացավ, մայրս վշտի ու սգի մեջ էր, և ես չէի կարողանում հանդիպել Դավիթի հետ: Ես միշտ մորս կողքին էի, աջակցում էի հնարավորինս ամեն հարցում, չնայած ինքս էլ շատ ծանր վիճակում էի:
Եվ եկավ այն օրը, երբ Դավիթը հոգնել էր ինձ հետ հանդիպումներ փնտրելուց և եկավ մեր տուն: Բոլորս ունեցանք դժվար խոսակցւթյուն: Մայրս խնդրեց մեզ բաժանվել: Մեջբերեց բազմաթիվ փաստարկներ, թե ինչու մենք լավ զույգ չենք համարվում և չենք կարող միասին լինել: Բայց մայրիկիս ընդամենը մի արտահայտությունը որոշեց ամեն ինչ: Նա Դավիթին ասաց․
-Եթե դու սիրում ես իմ աղջկան, և ցանկանում ես, որ նա երջանիկ լինի, ուրեմն հեռացիր նրանից ընդմիշտ։ Քեզ հետ աղքատության մեջ նա երբեք երջանիկ չի լինի հավատա ինձ, իմ Կարինեն սովորել է հարուստ կյանքին, եթե նրան երջանկություն ես ցանկանում, ուրեմն հեռացիր։
Եվ նա հեռացավ: Հավիտյան. Քանի որ նա սիրում էր: Մենք միմյանց այլևս չտեսանք: Եվ ես նույնպես համակերպվեցի դրան:
Այդ ժամանակից ի վեր շատ ջրեր են հոսել: Ես չափահաս կին եմ, երկու անգամ ամուսնացել եմ, բայց այդպես էլ չզգացի իսկական կանացի երջանկությունը: Այո, հարստություն: Այո, հիանալի կարիերա: Բայց երեխաներ չկան, ամուսիններիս հետ սերը նույնպես այդքան էլ իսկական չէր:
Առաջին ամուսինս, ի դեպ, Սաշան էր, նույն տղան, որին ընտրել էին ծնողներս: Բայց ես չէի կարողանում նրան սիրել:
Մայրիկս արդեն մեզ հետ չէ, բայց մահվանից որոշ ժամանակ առաջ նա ասաց, որ ավելի լավ կլիներ, եթե ես ամուսնանայի Դավիթի հետ, որ ժամանակի ընթացքում նրանք կհարմարվեին դրան:
Ես շատ բան չգիտեմ Դավիթի ճակատագրի մասին, միայն այն, որ նա ամուսնացած է, և ունի երեխաներ: Ես չգիտեմ, թե ինչպես է նա ապրում և ինչ է դարձել և արդեն նշանակություն էլ չունի։ Ժամանակը հնարավոր չէ հետ բերել:
Հիմա ես հասկանում եմ, որ սեփական կյանքս պետք է կառուցեի իմ սեփական ձեռքերով։ Պետք է ունկնդրեք Ձեր ընտանիքին և ընկերներին, բայց ավելի լավ է ինքնուրույն որոշումներ կայացնեք, անեք այնպես, ինչպես ճիշտ եք համարում: Հոգ տարեք Ձեր երեխաների մասին, սիրեք, օգնեք նրանց այնքան, որքան ցանկանում եք և որքան հնարավոր է, բայց նրանց փոխարեն մի ապրեք նրանց կյանքը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
