-Եթե հայրիկին լքես, ես նույնպես կհեռանամ, և դու ինձ երբեք չես գտնի, — այսպես ասաց չորսամյա Ալինան իր մորը

Օլյան համատեղում էր աշխատանքը և ուսումը, համեստ և հանգիստ աղջիկ էր: Գոնե նրան այդպիսին էին հիշում դասընկերներն ու գովազդային գործակալության աշխատակիցները (Օլյայի առաջին աշխատանքը):

3-րդ կուրսում աղջիկն ամուսնացավ սկսնակ ծրագրավորողի հետ: Տղան այնքան էլ գեղեցիկ չէր, բայց Օլյան սիրում էր նրան ոչ թե արտաքին տեսքի, այլ  իրեն լավ վերաբերվելու համար:

Արտյոմը պատրաստ էր նրան լավ պահել, Օլյան լողում էր նրա ուշադրության և հոգատարության մեջ: Նվերներ, անակնկալներ, տուրիստական ուղևորություններ, հանգստավայրեր և այն ամենը, ինչ սիրտը ցանկանում էր. Արտյոմը պատրաստ էր իր ուժերի ներածին չափով անել ամեն ինչ:

5-րդ կուրսում Օլյան արդեն դասի էր գնում իր սեփական շքեղ մերսեդեսով, բայց շարունակում էր դեռ մնալ նույն ամաչկոտն ընկերների և շրջապատի աչքերում:

Արտյոմը սկսեց մեծ գումարներ վաստակել, և Օլյան միանգամից ազատվեց աշխատանքից, նրան այլևս պետք չէր աշխատել: Նրա համեստ աշխատավարձը բացարձակապես որևէ ազդեցություն չէր ունենում նրանց ընտանիքի եկամուտների վրա:

Փոքր ուշացումով երիտասարդները դուստր ունեցան: Դժվար և ձանձրալի էր ամբողջ ժամանակ տանը նստելը, աղջիկը սկսեց «իրեն փնտրել»:

Իր դստեր համար դայակ վարձելուց հետո Օլյան գրանցվեց վարսահարդարման թանկարժեք դասընթացների համար: Նա մեծ կարողություն ուներ, և ինքնազարգացման վրա աշխատելը շատ հետաքրքիր և հեռանկարային էր:

Այս հոբբի վրա էր ծախսվում Օլյայի գրեթե ամբողջ ժամանակը, նա ուշ էր տուն վերադառնում: Բայց Արտյոմը չէր խանգարում նրան, խոնարհաբար պաշտպանում էր կնոջ շահերը՝ իր վրա վերցնելով տնային աշխատանքների կեսը և երեխայի դաստիարակությունը:

Օլյան չափազանց շատ էր տարվել այդ գործընթացով, իր երկրում դասընթացները նրա համար բավարար չէին, և նա մեկնեց Գերմանիա, Իտալիա, Ֆրանսիա՝ պրեմիում գունանկարչության լրացուցիչ դասընթացների և նման բաների համար:

Հայտնվեցին նոր ծանոթություններ, նոր հայացքներ կյանքի մասին, իսկ տանը կրկնակի ձանձրալի և անհետաքրքիր էր:

Օլյան սաստիկ զբաղված էր իր արտաքինով և կազմվածքով, իր ազատ րոպեն նվիրում էր ոչ թե դստերը, այլ վազում էր մարզադահլիճ կամ շտապում գեղեցկության սրահ:

Օրինակելի ընտանիքը փլվում էր աչքերի առաջ, բայց դա ամենևին էլ չէր վախեցնում Օլյային: Նա այլևս ուսանող չէ և գովազդային գործակալությունից մոխրագույն մուկ չէ, աղջիկն աջակցության կարիքը չունի, այժմ նա կարող է ինքնուրույն և հաստատուն քայլերով առաջ գնալ:

Նրան դուր էին գալիս ակումբային կյանքը նոր ընկերուհիների հետ ավելի շատ, քան ընտանեկան երեկոները և գազօջախի առաջ հավերժ ճաշ պատրաստելը:

Շուտով Օլյան հայտարարեց ամուսնուն բաժանման մասին: Արտյոմը ցնցված չէր, այս ամենը տեղի կունենար վաղ թե ուշ, բայց այդ լուրը հարված էր նրանց աղջկա համար:

Փոքրիկ աղջիկը՝ Ալինան, տարիքից ելնելով, հավանաբար չէր գիտակցում և չէր հասկանում, թե ինչ է կատարվում, բայց վստահորեն ասաց.

-Եթե դու լքես հայրիկին, ես նույնպես կհեռանամ, և դու ինձ երբեք չես գտնի, — ասաց չորսամյա Ալինան՝  նայելով մոր աչքերին:

Օլյան լաց եղավ, բայց նրա արցունքները ոչ մեկին չհուզեցին, նա ոչ մի մասնակցություն չէր ունեցել սեփական դստեր կյանքում, նրան միայն հագցնում էր տիկնիկի պես: Իսկ արժանի ամուսին ու հայր Արտյոմը կարողանում էր ժամանակ գտնել ինչպես աշխատանքի, այնպես էլ երեխայի համար:

Այնպես պատահեց, որ ընտանիքը բեռ դարձավ նրա համար, նրա կյանքում չկար բավարար տեղ նույնիսկ փոքրիկ դստեր համար, ով սիրում էր իր մորը հենց այնպես, նրա համար, որ նա կա: Օլյան ընտրեց այլ ճանապարհ՝ զվարճանք և գեղեցիկ կյանք:

Վերջիվերջո, Օլյան բոլորի համար ճիշտ որոշում կայացրեց, նա լքեց ընտանիքը՝ թողնելով իր փոքրիկ դստերը հայրիկի հետ, ով աղջկան սիրում է ավելի, քան կյանքը և երբեք չի դավաճանի նրան:

Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն

Понравилась статья? Поделиться с друзьями: