Աղջիկս դպրոցից եկավ կարմրած աչքերով: Պատմեց, որ զուգահեռ դասարանի տղաներից մեկը նեղա ցրել ա, մազերն ա քաշել: Դասղեկն էլ աղջկաս ա մե ղա դրել: Իմ աղջիկը երբեք չի ստում և գիտեմ, որ նա երբեք անշնորհքություն չի անի: Գնացի դպրոց: Դասղեկին ասացի, որ ուզում եմ տեսնեմ էդ տղային: Դասղեկն ինձ ասում ա, աղմուկ մի բարձրացրեք, ոչինչ, տղայա: Գիտե՞ք ինքը ովա՞, ու՞մ տղենա: Հերը նախարարա: Ար յունը խփեց գլ խիս: Ով ուզում ա լինի:
Այսինքն, եթե նախարարի տղայա, իրան ամեն ինչ կարելի ա: Գնացի ուղիղ տնօրենի կաբինետ: Ասեցի պահանջում եմ, որ էդ տղային ինձ մոտ բերեն: Տնօրենը սկսեց ինձ համոզել, որ հարկ չկա մեծ աղմուկ բարձրացնել, երեխաները այսօր իրար նեղ ացնում են, վաղը մոռանում են: Նույն պահին տնօրենի կաբինետ մտավ ուսուցիչներից մեկը մի տղայի հետ. Դու, անա մոթ, անդ աստիարակ, ինչու՞ ես դասը խա նգարում: Տնօրենն էլ մյուս կողմից սկսեցին էդ երեխայի վրա գո ռգոռալ:
Ուզում էի դուրս գալ, բայց հանկարծ շրջվեցի ու տնօրենին հարցրի, այս երեխայի հայրը ո՞վ է: Իմ հարցից հանկարծակիի եկած ասաց, ինչ որ հաշվապահ է: Չկարողացա ինձ զսպել ու ասացի. Փաստորեն, եթե հայրը նախարար չի, ուրեմն այսպես եք վարվում երեխայի հետ, իսկ նախարարների երեխաներին ամեն ինչ կարելի է: Մինչև ուշ երեկո չէի կարողանում հանգստանալ: Բայց չեմ լռելու:
