Տասնինը տարեկանում մի կնոջ տանը սենյակ էի վարձել․ Նրա հետ ջերմ հարաբերությունների մեջ էինք, բայց 2 ամիս անց․․․
Այնպես ստացվեց, որ 19 տարեկանում սկսեցի վար ձով ապրել․ մի միա յնակ կնոջ տանը սեն յակ վար ձեցի։ Տանտ իրուհու հետ շատ ջերմ հարաբերությունների մեջ էինք, և ար դեն 2 ամիս անց մենք սկսե ցինք բարե կամների պես ապրել։3 տարվա ընթաց-քում այդ կինն այդպես էլ չավե լացրեց տան վարձը՝ չնայած նրան, որ ամբողջ քաղա քում այդ քան ցածր գնով սենյակ գտնել հնա-րավոր չէր։ Տանտիրուհու հետ ընդհանուր կենցաղ ունեինք, միասին մաքրում էինք տունը, պատրաստում, ես խնամում էի նրան, երբ հիվանդ էր, նա էլ՝ ինձ էր խնամում։
Երբ ծանոթացա ապագա ամուսնուս հետ, տիկին Գայանեն և ուրախ էր, և տխուր։Նա չէր ուզում, որ հեռ անամ իր տնից։ Լացում էր, խնդրում, որ իր հետ ապրենք։Մենք նույն շենքում բնակարան վարձեցինք, որ կարողանանք հաճախ հանդիպենք։2 տարի անց ծնվեցին մեր զույգ բալիկները, տիկին Գայանեն ինձ շատ էր օգնում, երեխաներիս պաշտում էր,նրանց հարազատ թոռնիկ էր հա-մարում։
Նա ինձ շատ բան սովորեցրեց, օգնեց․․․Ես ու ամուսինս էլ տիկին Գայանեի ծննդյան օրը նվեր արեցինք նրան․2 շաբաթով ուղար-կեցինք հանգստյան տուն, իսկ այդ ընթացքում նորոգեցինք նրա խոհանոցը։Խոսքերով հնա րավոր չէ նկարագրել, թե նա որքան երջանիկ էր․․․Ամուսինս մանկատանն է մեծացել, իսկ ես երբեք տատիկ չեմ ունեցել։ Տիկին Գայանեի հետ մենք իսկական ընտա-նիք էինք դարձել։
12 տարի ապրեցինք կողք կողքի։ Նա մшհացավ 86 տարեկանում։ Հետո իմացանք, որ նա մեզ է կտակել իր բնակարանը։ Երևի ես պիտի գտնեի նրա միակ հարազատին՝ քրոջ թոռանը, բայց չեմ ուզում։ Մեզ նույնպես պետք է տունը, չէ որ վարձով ենք ապ-րում։ Բացի այդ, այս տարիների ընթացքում տիկին Գայանեի մասին ոչ ոք չհիշեց, այդ աղջիկը նրան ընդամենը 3 անգամ է այ-ցելել, հիմա ինչու պիտի տունը տամ նրան․․․ Մենք և արժանի ենք դրան, բայց միևնույն ժամանակ ամաչում եմ։
