Ամուսինս իր առաջին հեռախոսը ձեռք է բերել դառ տասը տարի առաջ: Այդ ժամանակից ի վեր նա երբեք այն անձայն ռեժիմի վրա չէր դրել, և հանկարծ սկսվեց: Նրան պարզապես հնարավոր չէր զանգահարել: Այդ մասին ասում էին ոչ միայն հարազատները, այլև ընկերները: Ես կասկածում էի, որ ինչ-որ բան այն չէ, բայց որոշեցի մի փոքր էլ սպասել:
Այնուհետև ես սկսեցի ժամանակի մեջ անհամապատասխանություններ տեսնել: Ամուսինս սկսել էր ակտիվորեն հետաքրքրվել գնումներով: Նա կարծում էր, որ պետք է օգնի իր սիրելի կնոջը: Եվ իր ուշացումների համար սկսեց պատճառաբանել սուպերմարկետներում իր շրջագայություններով՝ հինգ ռուբլով էժան լոլիկ գնելու փորձերով և նմանատիպ այլ պատճառաբանություններով:
Եվ հետո տեղի ունեցավ ամենավատը: Մի գեղեցիկ օր, այլևս չդիմանալով դրան, գիշերվա կեսին վերցրեցի նրա սմարթֆոնը և մատս դրեցի էկրանի վրա: Հեռախոսը հեշտությամբ բացվեց, իսկ ամուսինս շարունակում էր հանգիստ քնել: Ես սկսեցի փորփրել այն, մտա հաղորդագրությունների բաժինը, դեռ չէի անցել նամակագրությանը: Ուղղակի մի քանի բառն արդեն բավական էր: Նա սիրուհի ուներ՝ Արինան, և կյանքն ինձ դրան, անշուշտ, չէր նախապատրաստել: Նա իր սերն էր խոստովանում, գրում, թե որքան է կարոտում և ցանկանում լինել նրա կողքին: Իսկ ես պարզապես կուլ էի տալիս արցունքներս և շարունակում կարդալ անծանոթ կնոջն ուղղված այդ հաճելի խոսքերը:
Հեռախոսը տեղը դրեցի, խմեցի հանգստացնող հաբեր և որոշեցի հանգստություն պահպանել: Ես և ամուսինս խոսեցինք միայն հաջորդ երեկո: Պայմանավորվեցինք սպասել երեխաների արձակուրդին, որպեսզի ամուսնալուծվելու դիմում ներկայացնենք և հոգեբանորեն չվնասենք նրանց: Ամուսինս տեղափոխվեց բազմոցի վրա քնելու, ես սկսեցի ինձ հանգստացնել, որպեսզի չխելագառվեմ ցավից և գրանցվեցի հոգեբանի մոտ: Իսկ ներելու մասին խոսք անգամ լիել չէր կարող: Մի քանի օր անց ինչ-որ մեկը հնչեցրեց մեր դռան զանգը: Շեմին կանգնած էր մի գեղեցիկ տղամարդ՝ լավ հագնված և թանկարժեք օծանելիքով:
— Մաշան Դո՞ւք եք, — հարցրեց:
— Այո՛, ես եմ, իսկ Դուք ո՞վ եք,- փորձում էի կռահել ես:
-Իսկ Դուք ինչո՞ւ տգեղ չեք, — զարմացավ նա:
— Բայց ես ինչո՞ւ պետք է տգեղ լինեմ, — չհասկացա ես:
-Դե՛, պարզապես ես Ձեզ չէի լքի, — հառաչեց տղամարդը: — Ես Վլադն եմ, Արինայի ամուսինը, որը քո ամուսնու սիրուհին է:
Ես քարացա: Վալերան հասկացավ ծիծաղելի իրավիճակը և շտապեց բացատրել, թե ինչ է ուզում ինձնից:
-Ես հասկանում եմ, որ սա որպես հիմարություն է հնչում, բայց ես շատ վատ եմ զգում: Նա պատմել է ամեն ինչի մասին, իսկ ես չգիտեմ՝ ում հետ խոսեմ …
Ես Վլադինն հրավիրեցի բնակարան, թեյ լցրեցի, և մոտ երկու ժամ իրար հետ զրուցեցինք: Տարօրինակ էր, բայց ոչ միայն նա թեթևացավ, այլ նաև ես: Ես հասկացա, որ մենակ չեմ այս ճահճի մեջ: Այնուհետև մենք պայմանավորվեցինք մի քանի օրից նորից հանդիպել: Մեկ ամիս անց մենք արդեն ամուսնալուծված էինք: Դժվար էր, ցավոտ, միայնակ, և սիրելի մարդու օգնությունը մաքուր օդի պես անհրաժեշտ էր… Ես և Վլադը կարող էինք ժամերով զրուցել հեռախոսով:
Ես որոշեցի դադար տալ և գնացի մեկ այլ քաղաք հանգստանալու: Երբ վերադարձա ինձ դիմավորեց իմ Վլադը՝ վարդերի փնջով: Ես լուռ գրկեցի նրան, և այդ ժամանակից ի վեր սկսեց մեր պատմությունը: Արդեն երկու տարի է մենք միասին ենք, շատ երջանիկ: Ամուսինս երկու ամիս հետո բաժանվեց Արինայից: Նա ինձ հաճախ էր գրում, թե ինչքան հիմար է և ինչպես է կարոտում ինձ և մեր ընտանիքը: Բայց ինձ դա չի հետաքրքրում: Մենք լավ ենք զգում իրար հետ, և ես նույնիսկ չեմ հիշում իմ անցյալը:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
