Ես ունեմ հարևանուհի, նա բազմազավակ մայր է: Կինն ունի 5 երեխա, շուտով կծնվի վեցերորդը: Նրանք շատ աղքատ են ապրում, հարևանուհիս հաճախ է գալիս մեր տուն՝ որևէ բան խնդրելու, հիմնականում հագուստ կամ սնունդ:
Հարևանները ըմբռնումով են մոտենում կնոջը՝ հաշվի առնելով նրա կարգավիճակը: Պարզ է, որ 5 երեխա մեծացնելն այնքան էլ հեշտ չէ: Բոլորս էլ փորձում ենք նրանց որոշ չափով օգնել, բայց չենք էլ պատրաստվում օտար ընտանիքի լիարժեք կերակրել և ամեն ինչով ապահովել:
Մի օր էլ այդ բազմազավակ մայրը հայտնեց ինձ, որ մթերքը, որը ես իրենց պարբերաբար տալիս եմ, արդեն հոգնեցրել է, և առաջարկեց այսուհետ միայն գումար տամ:
Ես ուղղակի ցնցված էի նման խոսքերից: Բարկանալով՝ ասացի, որ այլևս ոչ սնունդ կտամ, ոչ էլ գումար:
Նա միանգամից սկսեց վիրավորել ինձ, ասաց, որ ես անսիրտ եմ, իմ երեխաներին միայն թանկարժեք հագուստ եմ գնում, իսկ նրա երեխաներին կտրում մի կտոր հացից:
Այդ օրվանից ես դադարեցի նրանց նույնիսկ բարևել:
Որոշ ժամանակ անց հանդիպեցի մեր հարևանուհիներից մեկին և նա մի երկու բան պատմեց բազմազավակ կնոջ մասին:
Պարզվեց, որ այդ կինն ամուսնացել է վաղ տարիքում: Ամուսինը նրան շատ է սիրել, երեխա են ունեցել: Սակայն որոշ ժամանակ անց ամուսինն իմացել է, որ մինչ ինքը աշխատանքի է գնում, կինն ուրիշ տղամարդկանց է տուն բերում: Ամուսնալուծվելուց հետո կինը սկսել է տարբեր տղամարդկանցից երեխաներ ունենալ, սակայն այդպես էլ ոչ ոք չի ամուսնացել հետը:
Այժմ նա պետությունից բավարար գումար է ստանում ապրելու համար, սակայն շարունակում է աջուձախ օգնություն խնդրել, քանի որ դա իր համար սովորական ապրելակերպ է: Նա երբեք չի աշխատել, հետևաբար չի էլ գնահատում ուրիշի աշխատածը:
Հարևանուհիս նաև ասաց, որ կնոջ համար հարմար աշխատանք է եղել, սակայն վերջինս հայտնել է, որ չի պատրաստվում աշխատել, ինչին է դա պետք, եթե իրեն միևնույնն է բոլորն օգնում են:
Ես այդպես էլ չհաշտվեցի բազմազավակ կնոջ հետ, չեմ սիրում նման մարդկանց, ովքեր ուրիշի բարության հետևանքով աներես ու անամոթ են դառնում:
