Կարծում եմ՝ իմ կյանքի ամենամեծ սխալը ամուսնությունն է: Պետք չէր այդքան շտապել: Ամեն ինչ ստացվեց այսպես. Սիրահարվեցի, նա կատարյալ էր, հոգատար, հանգիստ, նուրբ, ուշադիր: Ես չէի կարողանում հավատալ իմ երջանկությանը, ես այդ ժամանակ 28 տարեկան էի:
Ես ունեի ամեն ինչ՝ կրթություն, լավ աշխատանք, բնակարան, մեքենա: Ես նաև ունեի այլ տղաների հետ հանդիպելու և շփվելու փորձ, ուստի ես գիտեի, թե ինչ փնտրել կյանքի զուգընկեր ընտրելիս: Բայց ես այնքան սխալ էի:
Մենք ամուսնացած ենք 2 տարի, որդիս 1 տրեկան է: Հիմա չկա սեր, հարգանք ամուսնուս հանդեպ: Ես ոչինչ չեմ կարողանում խոսել, նա իմ բոլոր մեկնաբանություններին պատասխանում է. «Հիմա մի լավ կստանաս, եթե չլռեք: 2 անգամ նա հարվածել է դեմքիս, ինչի համար նա նույնիսկ ներողություն չի խնդրել, ասաց, որ դա իմ մեղքն էր, և իբր ես տաք ձեռքի տակ էի ընկել:
Դա բացատրում է այն փաստով, որ երբ նա բարկանում է ինձ վրա, ես պետք է լռեմ ու ընդհանրապես չհայտնվեմ իր աչքի առաջ: Չնայած այն հանգամանքին, որ ես նրա հետ խոսում եմ հանգիստ, առանց բղավելու ու անպարկեշտության: Ինչպե՞ս չնկատեցի, որ նա հենց սկզբից հավասարակշռված չէր, չեմ հասկանում:
Եվ ավելի շատ ես ինձ եմ մեղադրում նման պատմության մեջ ընկնելու մեջ: Ես ոչ ոք չունեմ, որպեսզի կիսվեմ: Ծնողներս ու ծանոթներս կարծում են, որ մեզ մոտ ամեն ինչ կարգին է, բայց սա պարզապես պատրանք է: Ես վախենում եմ նրանից և ատում եմ նրան և չեմ հեռանում միայն երեխայիս պատճառով։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն