Ես մեծացել եմ ոչ այնքան բարեկեցիկ ընտանիքում: Հինգ երեխա էինք: Մեր հայրերը՝ տարբեր էին: Ես ընտանիքում հինգերորդն էի: Մայրս միշտ երջանկության փնտրտուքների մեջ էր: Եվ այդ էր պատճառը, որ մենք գտնվում էինք ավելի շատ մեծ քրոջս հսկողության ներքո: Բնավորությամբ բոլորս տարբեր ենք: Երբ ավագ քույրս ավարտեց ավագ դպրոցը, ընդունվեց մանկավարժական ուսումնարան՝ տարրական դասարանների ուսուցչի մասնագիտություն ստանալու նպատակով:
Նա ինձ համար օրինակ էր: Ես ասացի, որ երբ մեծանամ, նույնպես ուսուցիչ կդառնամ, բայց ֆիզիկական դաստիարակության: Քույրերս, որոնք ինձանից ավելի մեծ էին, միշտ ծիծաղում և նվաստացնում էին ինձ՝ ասելով, թե ինձնից ինչ ուսուցիչ, եթե խոսակցական խնդիրներ ունեմ: Այո՛, թերությունը կար, բայց ժամանակի ընթացքում այն շտկվեց: Դպրոցում ես պարապմունքների էի գնում խոսելագարության մասնագետի (լոգոպեդ) մոտ, և շնորհակալություն նրան՝ իր կատարած աշխատանքի համար:
Տանը ես միշտ առանձնանում էի և փորձում ինքնուրույն պարապել, որպեսզի քույրերիցս առաջ անցնեմ և ապացուցեմ, որ կարող եմ և կլինեմ նրանցից ավելի լավը: Երբ մեծ քույրս՝ Ռիտան ավարտեց ուսումնարանը, նրան ուղարկեցին ուրիշ գյուղում աշխատելու: Մեկ տարի անց նա ամուսնացավ, և մնաց այնտեղ: Ամեն ամառային արձակուրդի նա ինձ իր մոտ էր տանում: Իսկ երբ այնտեղից վերադառնում էի, կարծես բացվում էր իմ երկրորդ շնչառությունը:
Երբ մեծացա, ես սկսեցի հաճախել սպորտային մարզումների պարապմունքների: Գրեթե տանը չէի լինում, և չէի էլ ուզում, քանի որ հավերժ նվաստացումներից ինձ վատ էի զգում: Երկրորդ և երրորդ քույրերս կյանքում ոչ մի բանի չհասան: Ամուսնանալով, ունենալով երեխաներ՝ նրանք վարկեր վերցրին, և այժմ չգիտեն՝ ինչպես վճարեն: Չորրորդը դեռ ապրում է մայրիկիս հետ, ինչպես տնային ծառայող: Ավարտելով դպրոցը՝ ընդունվեցի մանկավարժական ուսումնարանի ֆիզկուլտուրայի բաժինը: Ավարտեցի:
Չէի շտապում ամուսնանալ՝ նայելով մայրիկիս և քույրերիս: Քանի որ քոլեջը գերազանցությամբ ավարտեցի, կուրսղեկս օգնեց համալսարան ընդունվել պետբյուջեի հաշվին: Դրա համար ես շատ շնորհակալ եմ նրան, նա ինձ համար կարծես մայր էր: Ավարտելուց հետո ես ամուսնացա: Ես չեմ պարծենում, բայց բախտս բերեց ամուսնուս հարցով: Մի ապահովված մարդ էր, և տարավ ինձ իր քաղաք: Այնտեղ ես աշխատանք ստացա:
Ամուսնանալուց երկու տարի անց ես դուստր ունեցա: Երբեմն այցելության եմ գնում գյուղի հարազատներիս: Քույրերս անընդհատ ասում են, որ ես երջանիկ եմ և ներողություն են խնդրում անցյալի նվաստացումների համար: Նրանք կարծում էին, որ ինձնից ոչ մի լավ բան դուրս չի գա, իսկ ես նրանց բոլորին գերազանցեցի: Մայրիկս վերջապես գտավ մի գյուղացու և արդեն յոթ տարի է, ինչ ապրում է նրա հետ: Երևում է` տարիքի հետ մասին հասունացել էր։
