Արդեն երկուսուկես շաբաթ է, որ Անտոնը դուրս չի գալիս իր <<նոր>> բնակարանից, որը գտնվում է բազմաբնակարան շենքի ութերորդ հարկում: Այս ընթացքում նա ոչ մեկի հետ չի շփվել:
Միայն թե երբեմն իր միայնակ հարևանուհին, ով երկար ժամանակ է, ինչ աչք է դրել նրա վրա, մուտք էր գործում բանական տարբեր խնդրանքներով՝ դանակներ սրել, պարտքով աղ, հեռախոսի հետ կապված ինչ-որ խնդրիր և այլն:
Հարևանուհին գեղեցիկ կին էր և կարծես թե միակն է, ով այդ ժամանակահատվածում չէր զայրացնում Անտոնին: Անտնի մոտ դեպրեսիա էր ինքնամեկուսացման պատճառով, որի շնորհիվ նա մնացել է առանց աշխատանքի։
Անտոնի հարևանուհին ապրում էր յոթերորդ հարկի՝ երկու սենյականոց բնակարանում, ուներ երկու փոքր դուստրեր՝ երկվորյակներ 5 տարեկան: Իսկ մեր հերոսն արդեն մի քանի տարի է, ինչ ապրում է իր մեկ սենյականոց բնակարանում:
Մի անգամ հարևանուհին Անտոնին հրավիրեց իր տուն: Տղայի հաշվարկով դա նշան էր բարեկամության և երախտագիտություն՝ մանր օգնությունների համար։ Նա իհարկե համաձայնվեց, քանի որ սովոր չէր մերժելու իր միայնակ հարևանուհուն:
Երբ Անտոնը հատեց բնակարանի շեմը, հարևանուհին ամուր բռնեց նրա ձեռքը և ականջին շշնջաց.
— Անտոն, իմ գործընկերւհիներն են եկել ինձ մոտ: Ես քեզ ուզում եմ դեմել մի փոքրիկ խնդրանքով: Նրանք բոլորն ինձ տանջում են այն հարցով, թե ինչու եմ ես միայնակ: Խնդրում եմ կարող ես ձևացնել իբր դու իմ ընկերրն ես: Միգուցե այդ ժամանակ նրանք ինձ հանգիստ թողնեն:
Անտոնը որոշեց օգնել նրան և այնպես մտավ դերի մեջ, որ մինչ այժմ ապրում են միասին աղջկա բնակարանում, իսկ իր բնակարանը տվեցին վարձով, քանի որ նա ժամանակավորապես գործազուրկ է: Վերջին ժամանակներւմ նա բավականին երջանիկ է դարձել:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
