Ամուսինս ունի հիմար սովորություն․ խոսակցության ավարտից հետո հեռախոսը մոռանում է անջատել։ Դա ինձ շատ է բարկացնում, որովհետև երեխան հաճախ գրկիս է, իսկ մյուս ձեռքով էլ ինչ-որ գործ եմ անում, և հեռախոսի կոճակը սեղմելը դժվար է լինում։ Վերջերս նա գնացել էր ընկերներից մեկի ծննդյան տարեդարձին։ Այդ ժամանակ մեր կրտսեր աղջիկը նոր էր ծնվել։ Ամուսինս անհանգստանում էր, հաճախ զանգում էր, որ տեսնի, թե ինչպես ենք։
Երկու ձեռքերս զբաղված էին, մի կերպ քթով պատասխանեցի զանգին և միացրեցի բարձրախոսը։ Ամուսինս ասաց, որ շատ լավ ժամանակ է անցկանում, և բոլոր ընկերները ինձ ողջույններ են փոխանցում։
Ուրիշի խոսակցությունները լսելու սովորություն չունեմ, բայց այդ պահին իրոք չէի կարող անջատել։ Արդեն պիտի ձեռքս մոտեցնեի հեռախոսին, երբ հանկարծ լսեցի մի բան, որն ինձ հետաքրքրեց։
—Արմեն, և ինչպե՞ս ես ապրում կնոջդ հետ, շատ չի սղոցու՞մ։
—Դե, ամեն ինչ էլ լինում է,- պատասխանեց ամուսինս,- բայց նա շատ լավն է, զսպում է իրեն։
-Իսկ իմը լրիվ խելագարվել է, — ես ճանաչեցի զրուցակցի ձայնը․ ամուսնուս մոտ ընկերն էր, — անդադար գոռում է, դժգոհում։ Տես, կինդ էլ նույն օրը չընկնի։
—Չէ, եղբայր, մենք արդեն երկու երեխա ունենք, հիմա մեզ մոտ անթերի ժամանակաշրջան է։
—Եվ ուզում ես ասել, որ կինդ առանց սկանդալների և հիստերիաների համաձայնվել է, որ գաս այստեղ, — շարունակում էր ընկերը։
-Հա, նա անթերի կին է։ Նա ինձ լիարժեք ազատություն է տալիս։ Հա, ի՞նչ եք ծիծաղում, նա հասկանում է ինձ և անում ամեն ինչ, որ ինձ համար լավ լինի։
Դրանից հետո անջատեցի հեռախոսը։ Բայց հոգումս այնպիսի ջերմություն էր․․․ Իրականում, ամուսինս ստում էր, մեզ մոտ այնքան էլ լավ չէ ամեն ինչ, դե ինչ խոսք, ես էլ անթերի չեմ։ Հենց այդ օրը նեղացել էի ամուսնուցս, ասում էի՝ երեխաների հարցում օգնելու փոխարեն, գնում ես ակումբ՝ ծննդյան օր նշելու։ Բայց շնորհակալ եմ նրան, որ կողմնակի մարդկանց մոտ ինձ այդպես է ներկայացնում։ Ուրեմն այսքան տարի անց նա ինձ շարունակում է սիրել․․․
