Հիմա ես հղի եմ, և դա բարդացնում է իմ հոգեվիճակը: Սրանք հորմոններ են, հուսով եմ` կհասկանաք իմ վիճակը և կզգաք այն, ինչ զգում եմ ես. Անցյալ տարի մենք ամուսնացանք: Երկուսս էլ ցանկություն ունեցան երեխաներ ունենալու, բայց որոշ ժամանակ անց իմացա, որ դրա հետ կապված խնդիր ունեմ։ Ես գաղտնի պահեցի այդ փաստը, բուժվեցի և հղիացա , մենք շատ ուրախ էինք …
Ավելի ուշ ես սկսեցի դժգոհություն նկատել ամուսնուս կողմից, բայց ես մտածեցի, որ սա ժամանակավոր հուզական վիճակ է: Ես չէի մտնում ամուսնուս հեռախոսի մեջ և կարծում էի, որ եթե նա փորձի ինչ-որ բան թաքցնել, ապա միևնույն է մի օր կբացահայտվի։
Եվ այդպես էլ պատահեց։
Մի ուշ երեկո նա նստած էր համակարգչի մոտ` ալկոհոլի ազդեցության տակ, ես արթնացա, դռան ուժեղ հարվածից, համակարգոչը միացված է, ուզում էի անջատել, բայց տեսա մի նամակագրություն, որն ինձ շոկի ենթարկեց։
Ամուսինս կապի մեջ էր նախկին ընկերուհու հետ։
Ես մի կողմ դրեցի ինքնասիրությունս և շարունակեցի կարդալ` կարծես տապալվեցի…
Ինչպես պարզվեց, նրանք դեռ սիրում են միմյանց, և ես չեմ հետաքրքրում ամուսնուս, նա սխալմամբ ամուսնացավ ինձ հետ և ցանկանում է հնարավորինս շուտ ազատվել ինձանից, իսկ ես և իմ երեխան կանգնած ենք նրա ճանապարհին: Մեր երեխան նրան պետք չէ, և որ ցանկանում է վերջ տալ մեր ամուսնությանը:
Նա ատում է ինձ, որ իր կյանքում եմ, ուզում է մեկ այլ երկիր գնալ, իր սիրելիի հետ, բայց մենք նրան խանգարում ենք։ Ահա իմ փոքրիկ պատմությունը, ես այլևս ցնցված չեմ և չգիտեմ թե ինչ ասել։
Եթե Դուք ինձ առաջարկեք հեռացնել երեխային , ապա ոչ՜, շատ ուշ է։ Բացի այդ ես ինքս չեմ համարձակվի դա անել, քանի որ երեխան մեղավոր չէ այս իրավիճակի համար:
