Իրան իմ լավագույն ընկերն էր, մենք ընկերներ էինք համալսարանի տարիներից: Երկրորդ կուրսում մենք հանդիպեցինք երկու տղայի, նրանք նույնպես մանկության ընկերներ էին: Մենք նույնիսկ ծիծաղում էինք, թե ինչպես պետք է կկիսենք նրանց, քանի որ երկուսն էլ հիանալի էին:
Համալսարանն ավարտելուց հետո մենք ամուսնացանք, բայց երկու տարի անց նրանք բաժանվեցին, քանի որ ամուսինը սիրուհի ուներ, որը հղիացավ և նրան տարավ ընտանիքից: Անկախ նրանից, թե ամուսինս ինչքան փորձեց մտցնել ընկերոջ ուղեղը, որ դա ճիշտ չէ, միևնույն է անօգուտ էր:
Իրան շատ էր անհանգստանում ամուսնալուծության պատճառով, նա գալիս էր մեզ այցելելության, լաց էր լինում, երբեմն էլ գիշերում էր մեր տանը: Պարզվում է, որ երբ ես առավոտյան գնում էի աշխատանքի, այս օձը գնում էր ամուսնուս մոտ, որպեսզի նա «մխիթարի իրեն» (դա այդպես էին անվանում): Ես պատահաբար եմ բռնել նրանց։ Վերադարձա տուն, քանի որ մոռացել էի գրասենյակի բանալիները, և այդ օրը ուրիշ մեկը չկար: Ես շատ երկար չմտածեցի` երկուսին էլ դուրս հանեցի իմ բնակարանից:
Ամուսինս փորձեց կապվել ինձ հետ, բայց ինչ-որ կերպ չէի զգում, որ ուզում է վերադառնալ: Զայրույթից և վրդովմունքից դուրս գալուց հետո ես ամեն օր աշխատանքի գնալուց հետո գնում էի մարզասրահ, որպեսզի տուն վերադառնալուց անմիջապես հետո հոգնածությունից քնեի: Իսկ օրվա ընթացքում ինձ թաղում էի աշխատանքի մեջ, որպեսզի վատ մտքերն ավելի քիչ մտնեն գլխիս մեջ: Արդյունքում ստացա աշխատավարձի բարձրացում ՝ մեկ, և երկրորդ՝ կազմվածքս հրաշալի տեսք ստացավ։
Մի քանի ամիս անց ընկերուհիս զանգահարեց ինձ ՝ հեռախոսով լացելով, զղջալով, ափսոսալով, որ ցավում է, որ ամուսինս այլևս նրան պետք չէ: Իսկ ես ասացի ոչ, շնորհակալություն, ես չեմ ներում դավաճաններին և ընդմիշտ նման մարդկանց ջնջում եմ իմ կյանքից:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
