Ես հիշում եմ նրանց հարսանիքը, երջանկությունից փայլող նրանց աչքերը։ Հիշում եմ նրանց հանդիպումը, թե ինչքան էին երազում ընտանիք կառուցելու մասին։ Նրանց մոտ ամեն բան կարգին էր, երկուսն էլ պատշաճ ընտանիքներից էին, իսկ գումարային առումով երբեք խնդիրներ չեն ունեցել։
Ընտանիք կազմեցին և որդի ունեցան։ Հոգի չէին խնայում փոքրիկի համար: Պապիկներն ու տատիկները սիրում էին, նվերներ էին տալիս, հաճախ էին այցելում, բայց նրանք իրականում այնքան էլ չէին օգնում երիտասարդ մայրիկին: Ամուսինը հոգնած վերադառնում էր տուն` առանց մտածելու, որ կինը նույնպես հոգնած էր: Միայն թե ինչ-ինչ պատճառներով նա չէր հասկանում դա:
Ծնվեց երկրորդ որդին: Երջանկությունը կարծես կրկնապատկվեց: Այո դա իսկապես երջանկություն էր, բայց ավելացան նաև դժվարություններն ու ծախսերը:
Եվ սկսվեց վրդովմունքի և թյուրիմացության ալիք: Ամուսինը հոգնել էր, երբեմն նստում էր իր որդիների հետ: Կինը գնում էր գեղեցկության սրահ, որպեսզի գեղեցիկ տեսք ունենար ամուսնու կողքին։ Ամուսինը վրդովված էր այն բանի համար, թե ինչու է կինը ինչ-որ նոր բան գնել, չէ որ ամբողջ օրը տանը նստած էր: Մի խոսքով, նրանք չհաղթահարեցին ֆիզարձակուրդը: Զայրույթը վերածվեց վիճաբանությունների: Եվ մի անգամ ամուսինը հայտնեց, որ որոշել է հեռանալ, որ կինը պետք է իրեն հանգիստ թողնի և, որ նա հոգնել է այդպիսի կյանքից:
Ահա այսպես էլ ընկերուհիս միայնակ մնաց իր որդիների հետ: Ամուսինը երբեմն տեսակցության է գնում նրանց, բայց ոչ մեկին թույլ չի տալիս խոսել իրենց ընտանիքի մասին: Թե ինչ կլինի նրանց հետ դեռևս պարզ չէ, բայց կինն արդեն նրան է սպասում երկրորդ տարին: Ամուսինը մենակ է ապրում, և ակնհայտ երևում է, որ նա չի պատրաստվում վերադառնալ:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
