Ես քոլեջի ուսանողուհի եմ, մի առավոտ դասերն ավարտելուց հետո տուն էի գնում, մտքերս շատ խառն էին։ Հաջորդ շաբաթ երեկույթ է, իսկ ես չունեմ` համապատասխան հագուստ։ Իմ չլուծված հարցերի շարանն ընդհատվեց մի տատիկի ձայնով։
֊ Աղջիկ տուր ինձ մետաղադրամ։
֊ Տատիկ ես մետաղադրամ չունեմ
֊ Չի կարող պատահել, ես հաստատ համոզված եմ, որ դու ունես։
֊ Այդ դեպքում որտեղ է դրված այն, եթե Դուք այդքան համոզված եք։
֊ Քո պայուսակում, ուղղակի անհրաժեշտ է շատ ուշադիր նայել։
Ես մի փոքր բարկացա, քանի որ ուշացա տրանսպորտից, բայց չէի կարող վիճել տատիկի հետ` անհարմար կլիներ։ Ես սկսեցի փորփրել պայուսակիս մեջ և հանկարծ գրքերիս և տետրերիս արանքում մետաղադրամ գտա։ Ես զարմացած հանեցի այն, իսկ նա այնքան արագ թռցրեց իմ ձեռքից, որ այն ընկավ գետնին.
֊ Աղջիկ բարձրացրու մետաղադրամը, ես ուժ չունեմ կռանալու։ Ես ավելի ու ավելի նյարդայնացա, , բայց ոչինչ չասելով կռացա, որպեսզի այն վերցնեմ գետնից։ Հենց այդ պահին լսեցի մի բարձր ձայն, և ես չհասկացա, թե ինչ է կատարվում։ Ես տեսա մի տղամարդու, որի հետևից վազում են լիքը մարդիկ։ Աչքերիս առաջ մթնել էր և միայն մի քանի րոպե անց ես ուշքի եկա` տեսնելով, որ տատիկը չկա, նա անհետացել էր։ Պարզվեց, որ մոտակայքում, որտեղից պետք է նստեի ավտոբուս տուն գնալու համար՝ գազի բալոն է պայթել։ Նույնիսկ այն մասում, որտեղ ես կանգնած էի, բեկորներ կային, և ես հրաշքով էի փրկվել։
Ավելի ճիշտ, երբ ես կռացա մետաղադրամը վերցնելու , դա ինձ օգնեց, որպեսզի վնասվածքներ չստանամ։ Երեկոյան երբ արդեն տանն էի, մայրիկս եկավ աշխատանքից, և ես նրան պատմեցի այդ տարօրինակ պատմությունը։ Մայրիկս զարմացավ և խնդրեց ինձ, որ ավելի մանրամասն նկարագրեմ այդ տատկիկին։ Երբ ես նկարագրեցի այդ ծեր կնոջը, մայրիկս հուզված գնաց իր նջասենյակ և այնտեղից բերեց հին լուսանկարներ, որոնց վրա այդ նույն կինն էր։
Պարզվում է այդ կինն իմ տատիկի տատն է, այդ նա էր փրկել իմ կյանքը․․․
