Կյանքում այնպես է պատահում, որ արյունակից ամենամոտ մարդիկ կարող են այնքան հեռու լինել միմյանցից: Դժբախտաբար․․․
Դեռ մանուկ հասակից մենք չունեինք լավ հարաբերություններ միմյանց հետ: Ես ընտանիքի ամենափոքր դուստրն եմ, քույրս `7 տարով մեծ է: Նա այն մարդկանց կատեգորիային է պատկանում, ովքեր իրենց են վերցնում խնձորի կեսից ավելին: Ի դեպ, այս ասացվածքն ինքս եմ հորինել, քանի որ նա միշտ իր համար կտրում էր խնձորի մեծ բաժինը, որի հմահար մայրս միշտ դժգոհում էր։
Երբ մենք երկուսս էլ փոքր էինք, և դեռ դժվարին 90-ականներն էին, մայրս մեզ միայնակ էր պահւմ: Եվ աշխատում էր միանգամից երեք տեղում:
Քույրս, որպես մեծ, հաճախ էր նստում ինձ հետ: Ինձ վերցնում էր մանկապարտեզից, դպրոցից: Եվ ամեն ինչ կարծես լավ կլիներ, եթե հետագայում այդ պատասխանատվությունը չազդեր նրա հոգեբանության վրա: Նույնիսկ ինձ համար էլ դժվար է հիշել այ, թե ինչպես էր մայրս ծանրաբեռնում նրան աշխատանքով ու անհանգստությամբ:
Եվ նրա ինձ չսիրելը դրսևորվում էր նույնիսկ մանկության տարիներին: Նա երբեք չի պաշտպանել ինձ: Եթե ես հիմարությունից ինչ-որ չարաճճիություն էի անում, նա անմիջապես բողոքում էր մորս, և դրա համար ես լավ պատժվում էի: Հիմա կասեք, որ բոլոր երեխաներն են էլ այդպես են անում․․․
Քույրս ամբողջ կյանքն անցկացրել է մրցակցության մեջ՝ մորս սիրո և ուշադրության համար և շատ էր նախանձում , երբ մայրս ուշադրություն էր դարձնում ինձ «դու միշտ ինձանից շատ ես սիրել Աննային», չնայած մայրս երկուսիս էլ սիրում էր հավասարապես, և ես երբեք վիճահարույց հարցեր չեմ ունեցել նրանց հետ:
Փոքր ժամանակ հիշում եմ, երբ մայրս մեզ վրա բարկանում էր, քույրս համոզում էր, որ ես փախչեմ տնից `մայրիկիս դաս տալու համար: Ես նույնիսկ չեմ ուզում պատկերացնել, թե ինչ է մայրս այդ պահին զգացել: Եվ քույրս ինձ համոզելով տանում էր մարզում ապրող տատիկիս մոտ: Ինչի համար ես զղջում եմ մինչ այժմ, որովհետև վերջերս ես ինքս էլ մայր եմ դարձել և արցունքներով եմ հիշում իմ մանկության տարիները, թե որքան դժվարությամբ է մայրս մեզ մեծացրել: Բայց այդ ժամանակ ես ընդամենը 6 տարեկան էի և շատ բան չէի հասկանում..․
Ես և քույրս տարբեր հայրերից ենք: Մենք տարբեր ենք նաև բնավորությամբ և աշխարհայացքով: Ես հանգիստ և ցածրաձայն եմ, քույրս ամբիցիոզ։ Նա 2 երեխա է ունեցել, և նրանք ամբողջովին գտնվում են մեր արդեն տարեց մոր ուսերին: Երեխաների հետ քույրս կարող է միայն զվարճանալ, գնալ գնումներ կատարելու, ճամբարային վայրեր և այլն, իսկ դաստիարակությունը ՝ դպրոց, մանկապարտեզ ամեն բան մայրիկիս վրա է:
Իմ և նրա հետ մեր «բարեկամությունը» հոսում է ալիքների մեջ: Մենք կարող ենք տարիներ շարունակ տարաձայնությունների մեջ լինել, հետո ինչ-որ բան է կատարվում, և մենք սկսում ենք նորմալ շփվել: Բայց այս «բարեկամությունը» երկար չի տևում քրոջս արարքների շնորհիվ։
Օրինակ ՝ 16 տարեկան հասակում ես ամառվա 3 ամիսներն անցկացրեցի նրա նորածին որդու հետ, որպեսզի քույրս կարողանա գնալ աշխատանքի: Վերջիվերջո, մեր միջև լուրջ վեճ տեղի ունեցավ: Դրանից հետո մենք 2 տարի նույնիսկ չէինք ողջունում միմյանց:
Եվ միայն այն ժամանակ, երբ ես ամուսնացա և հեռացա մեկ այլ քաղաքում ապրելու, և քույրս նույնպես մեկնեց մեկ այլ երկիր, մենք սկսեցինք զանգահարել և նորություններով կիսվել միմյանց հետ․.. Բայց տարիներ անց երկուսս էլ վերադարձանք մեր հայրական տուն։ Նա շատ էր փոխվել և ինձ թվում էր, որ Եվրոպայում ապրելու տարիները նրա վրա լավ են անրադարձել։ Բայց հինգ տարի անց նորից սկսվեցին նույն վեճերը, և ամեն հարցում նա նախանձում էր ինձ․․․
Միշտ երազել եմ քրոջս հետ ջերմ և վստահելի հարաբերությունների մասին: Մայրիկս ասում էր, որ երկուսիս ունեցել է, որպեսզի կյանքի դժվարին պահերին օգնենք միմյանց:
Մայրս, իհարկե, տառապում է այս իրավիճակից: Նա մեզ մեծացրել է հավասար, և բարի գործեր և արարքներ սերմանելով: Բայց չգիտես ինչու քույրս և ես շատ ենք տարբերվում միմյանցից:
Բայց ես միևնույն է սիրում եմ քրոջս և ցանկանում եմ նրան միայն երջանկություն՝ չնայած այն ամենին, թե որքան է նա ինձ ցավ պատճառել։
Նյութը հրապարակման պատրաստեց՝ ՆՈՐ ԻՆՖՈ-ն
