Քառօրյա պատերազմի հերոս Անդրանիկ Զոհրաբյանի ծննդավայր Վեդի քաղաքի կենտրոնում՝ Մշակույթի տան դիմաց գտնվող այս գեղեցիկ ցայտաղբյուր-հուշակոթողը նվիրված է Արցախյան ազատամարտի բոլոր հերոսներին:
Հուշակոթողի չորս հղկված քարաբեկորները խորհրդանշում են 116 դիրքում միասին մարտնչած և զոհված չորս տղաներին՝ կապիտան Արմենակ Ուրֆանյան, Ռոբերտ Աբաջյան, Անդրանիկ Զոհրաբյան, Քյարամ Սլոյան․․․
Քարեբեկորների և ցայտաղբյուրի միջև կոր հատվածը հուշակոթողի հեղինակի կողմից նկատի է առնված իբրև խրամատ, որտեղ տղաները կռվել և նահատակվել են։
Իրար միաձուլված երեք ցայտաղբյուրները խորհրդանշում են Հայաստան-Արցախ-Սփյուռք եռամիասնությունը․․․
Անդրանիկի ծնողները մի շատ հետաքրքիր ու խորհդրանշական դեպք պատմեցին։ Հուշակոթողի բացման արարողության ժամանակ երկնքում նկատվել են չորս արծիվներ, որոնք երկար ժամանակ ճախրել են երկնքում, այնուհետև երեքը հեռացել են, մնացել է մեկը, որովհետև շարունակվելու էր մեկ այլ՝ Անդրանիկի անունով դասարանի բացման արարողությունը:
Արծիվ Վեդիում ամեն օր չես հանդիպի, այն էլ՝ միանգամից՝ չորսին․․․ Նրանք չորս արծիվներ էին՝ չորս եղբայրներ, որոնք միասին կռվեցին, միասին նահատակվեցին՝ անառիկ պահելով Արցախի ամենակարևոր և ամենախոցելի դիրքը․ նրանք չնահանջեցին ոչ մի քայլ, մի քանի ժամ շարունակ առյուծների պես կռվեցին ընդդեմ թշնամու հսկա բանակի, ընկան, բայց փակ պահեցին Մարտակերտի «դուռը»։ Եթե չլինեին 116 դիրքի քաջերը և այն բոլոր հերոսները, ովքեր տեր եղան իրենց սահմաններին, միայն Աստծուն է հայտնի, թե ինչ կարգավիճակում կլիներ այսօր Արցախը, Արցախի ժողովուրդը, ինչու չէ՝ նաև Հայաստանը։
Ասվածի վկայությունը կա նաև Արշակ Զաքարյանի հրապարակած տեսանյութում․
«Սկզբից կարծում էի, թե զուգադիպություն է, հետո երբ նույն բանը սկսեց կրկնվել ամեն անգամ, հասկացա, որ ոչ մի զուգադիպություն էլ չկա: Ամեն անգամ, երբ գնում եմ մեր զոհված տղերքի մասին հաղորդում կամ տեսանյութ նկարելու կամ որևէ միջոցառման՝ նրանց նվիրված, գլխավերևում սկսում են արծիվներ ճախրել: Էդ մեր Արծիվ Ախպերներն են, մեր Տղերքը, ում հոգիները արծիվ դառած ճախրում են, նայում, հսկում մեր անդորրը իրենց սուր աչքերով: Հիմա արդեն սովորական դարձած նման պահերին ուղղակի նայում եմ իրենց ու ասում․ «Բարև, տղե՛րք, ձեր ցավը տանեմ, ո՞նց եք…»։ Այսօր էլ Վեդիում Ապրիլյան պատերազմում զոհված Անդրանիկ Զոհրաբյանին և իր ընկերներին նվիրված հուշակոթողի բացմանը 4 արծիվ ազատ ճախրում էին գլխավերևում, հետո երեքը գնացին, մեկը մնաց, քանզի շարունակվելու էր արարողությունը, ու հենց արդեն Անդրանիկին նվիրված` իր անունով դասարանի բացումն էր: Նայեցի վերև ու ասեցի․ «Բարև, Անդո՛ ջան, ո՞նց ես, ախպե՛ր ջան…»։ Անդրանիկի հորն էլ ցույց տվեցի, ասեցի Անդոնա, չլսեց, երևի զբաղված էր ))) Ատո՛մ ջան, նայի, քո համար նկարեցի, Անդոնա, տես՝ ինչ մեծացել, ինչ տղայա դարձել երկնքում…»
