Ի՞նչը կարող է լինել ավելի քաղցր ու զվարճալի, քան մանկական ինքնաբուխությունն ու անմեղությունը: Այս փոքրիկ պատմությունները հենց դրա վառ ապացույցն են: Փոքրիկ տղան մոլորվել էր մարզահամալիրում ու հայտնվել կանանց հանդերձարանում. Նկատելով նրան՝ տիկնայք քրքջացին, ծածկվեցին սրբիչներով և սկսեցին թաքնվել անկյուններում։ Տղան զարմացած նայեց նրանց արձագանքին, հետո հարցրեց. «Ի՞նչ է պատահել։ Դուք նախկինում փոքրիկ տղա չե՞ք տեսել»:
Իմ 4-ամյա որդի լոգարանից ինձ ձայն տվեց, որ իր ատամի խոզանակը գցել է զուգարանակոնքի մեջ։ Ես այն դուրս բերեցի ու նետեցի աղբարկղը։ Որդիս հանկարծ վերցրեց իմ ատամի խոզանակն ու ժպտալով ասաց.— Ուրեմն այս մեկն էլ պետք է դեն նետել, քանի որ մի քանի օր առաջ էլ սա էր պատահաբար ընկել զուգարանակոնքի մեջ։ Դպրոցական առաջին օրը առաջին դասարանցին ծնողներից գրություն բերեց ուսուցչին.
Այնտեղ գրված էր. «Այս երեխայի ծնողները միշտ չէ, որ համակարծիք են նրա հետ: Խնդրում ենք նրանց չանհանգստացնել»։ Ես աշխատում եմ ոստի կանությունում։ Եվ մի օր ես դասախոսություն կարդացի տարրական դասարանների աշակերտների համար։ Հանկարծ մի փոքրիկ աղջիկ ընդհատեց ինձ. Նա նայեց ինձ ոտքից գլուխ և հարցրեց. «Դու ոստ իկան ե՞ս»: -Այո,- պատասխանեցի ես։
«Մայրս ասաց, որ եթե երբևէ օգնության կարիք ունենամ, պետք է կապվեմ քեզ հետ: Դա ճիշտ է»: «Այո, դա ճիշտ է», — ասացի ես: «Դե ուրեմն,- նա ոտքը մեկնեց դեպի ինձ,- կարո՞ղ ես կապել իմ կոշիկների կապիչները»: Փոքրիկ աղջիկը դպրոցում սովորելու առաջին շաբաթից հետո բո ղոքում է մորը. «Ես այնտեղ ժամանակս իզուր վա տնում եմ: Ես չեմ կարողանում կարդալ, գրել, նաև թույլ չեն տալիս խոսել»:
