Տղաս ամեն առավոտ արթնանում էր ու չէր ուզում գնալ պարտեզ․ Սկզբում մտածեցի մանկական կապրիզ է, բայց երբ մի օր պատահա կան ճաշի ժամին գնացի պարտեզ․․․Որդիս ամեն անգամ խնդրում էր ինձ, որ իրեն մանկապարտեզ չտանեմ. երբ բացահայտեցի ինչ է այնտեղ կատարվում, ուղղակի շոկի ենթարկեց ինձ
Իմ երեք տարեկան որդին ամեն առավոտ լաց էր լինում ու աղաչում, որ իրեն մանկապարտեզ չտանեմ։
Ես Մարին եմ՝ ուրախ եւ հետաքրքրասեր տղայի՝ Մաքսի մայրիկը։ Երկու տարի նա սիրով գնում էր մանկապարտեզ։ Բայց մի օր ամեն ինչ փոխվեց։
Ամեն առավոտ նա լացում էր, ամուր կպչում ինձ ու ասում. — «Մամ, խնդրում եմ, չտանես ինձ։»
Սկզբում մտածեցի՝ դա ուղղակի մի փուլ է։ Հաճախ են խոսում «3 տարեկանի ճգնաժամի» մասին։ Բայց ներքին զգացողությունս հուշ ում էր՝ դա ավելի լուրջ բան է։ Մաքսը այլեւս իրեն չէր նմանվում։
Փորձեցի մեղմ խոսել նրա հետ, հասկանալ՝ ինչն է անհանգստացնում, բայց նա մնում էր փակված, վախեցած, գրեթե դողալով։ Հետո մի օր, երբ խաղում էր, քթիս տակ մրմնջաց.
— Ես էլ չեմ ուզում էնտեղ ուտել…
Այդ մի քանի բառերն ինձ սառեցրին։ Նա միշտ ախորժակով էր։ Ի՞նչ էր կատարվում ճաշի ժամին։ Որոշեցի ինքս պարզել։
Հաջորդ օրը, կեսօրին, գաղտնի գնացի մանկապարտեզի մոտ։ Գիտեի, որ ծնողներին չի թույլատրվում մտնել ճաշասենյակ, այնպես որ կանգնեցի մեծ ապակու հետեւում։
Եվ ահա՝ տեսա որդուս նստած սեղանի մոտ, տխուր հայացքով, աչքերը՝ արցունքներով լի։ Նրա կողքին մի կին էր՝ դաստիարակ, որին չէի ճանաչում, եւ խոսում էր կոպիտ տոնով։
— Բացի բերանդ։ Հիմա կեր, — ասում էր նա սառը ձայնով՝ փորձելով ուժով գդալով մղել պյուրեն նրա բերանը։
Տղաս գլխով էր ժխտում, լացում ու մեղմ դիմադրում։ Իսկ նա շարունակեց.
— Քանի չես կերել ամեն ինչ, տեղիցդ չես շարժվի։
Նա սկսեց հազալ, գրեթե խեղդվել։
— ՎԵՐՋԱՑՐԵ՛Ք, — գոռացի ես՝ այլեւս չկարողանալով մենակ դիտել։
Մտա սենյակ.
— Մի՛ կպեք նրան, — գոռացի։
Դաստիարակը, զարմացած, փորձեց ինձ կանգնեցնել. — Դուք իրավունք չունեք այստեղ լինելու։
— Իսկ դուք իրավունք ունե՞ք երեխային այսպես վերաբերվել, — պատասխանեցի ես՝ զայրույթից դողալով։
— Սա դաստիարակություն չէ, սա բռնnւթյուն է։ Փոքր երեխաներին զինվnրների պես չեն վերաբերվում։
Դրանից հետո ամեն ինչ արեցի՝ որդուս պաշտպանելու համար։ Խոսեցի տնօրինության հետ, հետեւեցի, հարցեր տվեցի։ Եվ քիչ-քիչ նկատեցի, որ անձնակազմի վարքագիծը փոխվեց։
Դաստիարակն այլեւս չէր գոռում, չէր ստիպում։ Մաքսը սկսեց վստահել, նորից ժպտալ ու ցանկանալ մանկապարտեզ վերադառնալ։
